Canzone Della Vita Quotidiana - Francesco Guccini

Inizia presto all’alba o tardi al pomeriggio

Ma in questo non c'è alcuna differenza

Le ore che hai davanti son le stesse, son tante

Stesso coraggio chiede l’esistenza

La vita quotidiana ti ha visto e già succhiato

Come il caffè che bevi appena alzato

E l’acqua fredda in faccia cancella già i tuoi sogni

E col bisogno annega la speranza

E mentre la dolcezza del sonno si allontana

Inizia la tua vita quotidiana…

E subito ti affanni in cose in cui non credi

La testa piena di vacanze ed ozio

E non sono peggiori i mali dei rimedi

La malattia è la noia del lavoro

Fatiche senza scopo, furiose e vane corse

Angosce senza un forse, senza un dopo

Un giorno dopo l’altro il tuo deserto annuale

Con le oasi in ferragosto e per Natale

Ma anno dopo anno, li conti e sono tanti

Quei giorni nella vita che hai davanti

Ipocrisie leggere, rabbie da poco prezzo

Risposte argute date sempre tardi

Saluti caldi d’ansia, di noia o di disprezzo

O senza che s’incrocino gli sguardi

Le usate confidenze di malattie o di sesso

Dove ciascuno ascolta sol se stesso

Finzioni naturali in cui ci adoperiamo

Per non sembrar di esser quel che siamo

Consolati pensando che inizia e già è finita

Questa che tutti i giorni è la tua vita…

Amori disperati, amori fatti in fretta

Consumati per rabbia o per dovere

Che spengono in stanchezza con una sigaretta

I desideri nati in tante sere

Amori fatti in furia, ridicolo contrasto

Dopo quei film di fasto e di lussuria

Rivincita notturna dove, per esser vero

L’uno tradisce l’altro col pensiero:

Son questi che tu vedi, che vivi e che hai d’attorno

Gli amori della vita d’ogni giorno…

Le tue paure assidue, le gioie solitarie

I drammi che commuovon te soltanto

Le soluzioni ambigue, i compromessi vari

Glorie vantate poi di tanto in tanto

I piccoli malanni sempre più numerosi

Più dolorosi col passar degli anni

La lotta vuota e vana, patetico tentare

Di rimandare un poco la vecchiaia…

E poi ti trovi vecchio e ancor non hai capito

Che la vita quotidiana ti ha tradito

Het begint vroeg in de ochtend of laat in de middag

Maar hierin is geen verschil

De uren die je hebt voordat je hetzelfde bent, het zijn er veel

Dezelfde moed vereist bestaan

Het dagelijkse leven heeft je gezien en nu al gezogen

Zoals de koffie die je drinkt zodra je opstaat

En het koude water in je gezicht annuleert je dromen al

En met nood verdrinkt hoop

En als de zoetheid van de slaap verdwijnt

Begin je dagelijkse leven...

En meteen maak je je zorgen over dingen waar je niet in gelooft

Het hoofd vol vakantie en luiheid

En het kwaad van de remedies is niet erger

Ziekte is de verveling van het werk

Zwoeft zonder doel, woedende en ijdele races

Angst zonder een misschien, zonder een na

Dag na dag uw jaarlijkse toetje

Met de oases half augustus en voor Kerstmis

Maar jaar na jaar tel je ze en het zijn er veel

Die dagen in het leven dat je voor de boeg hebt

Lichte hypocrisie, goedkope razernij

Geestige antwoorden altijd te laat gegeven

Warme groeten van angst, verveling of minachting

Of zonder dat hun ogen elkaar ontmoeten

Je gebruikt haar vertrouwelijkheid van ziekte of seks

Waar iedereen alleen naar zichzelf luistert

Natuurlijke ficties waarin we werken

Om niet te lijken te zijn wat we zijn

Troost jezelf door te denken dat het begint en al voorbij is

Dit is je leven elke dag...

Wanhopige liefdes, liefdes gemaakt in een haast

Gegeten uit woede of uit plicht

Die ze moe blussen met een sigaret

Verlangens geboren in vele avonden

Liefde gemaakt in woede, belachelijk contrast

Na die films van pracht en praal

Wraakavond waar, om waar te zijn

De een verraadt de ander met de gedachte:

Dit zijn degenen die je ziet, leeft en om je heen hebt

De liefdes van het dagelijks leven...

Je ijverige angsten, eenzame vreugden

De drama's die je alleen maar raken

De ambigue oplossingen, de verschillende compromissen

Glorie pochte toen van tijd tot tijd

Kleine kwalen worden steeds talrijker

Pijnlijker met het verstrijken van de jaren

De lege en vergeefse strijd, een zielige poging

Om de ouderdom een ​​beetje uit te stellen...

En dan ben je oud en begrijp je het nog steeds niet

Dat het dagelijkse leven je heeft verraden