Canzone Della Triste Rinuncia - Francesco Guccini

Le luci dentro al buio sono andate via

E l’allegria comprata è già sparita

Il giorno dopo è sempre la malinconia

Che spezza la magia di un’altra vita

La forza che ti lega è grande più di te

L’anello al collo si stringe sempre più

Non dare più la colpa al mondo o a lei

Per la rinuncia triste a quello che non sei…

Lo sai cosa vuol dire stare giorni interi

A buttar via nel niente solo il niente

Fai mille cose, ma sono sempre i tuoi pensieri

Che scelgono per te diversamente

Son stanco d’aver detto le cose che dirò

Di aver già fatto le cose che farò

Ma è tardi, troppo tardi, piangere ormai

Sulla rinuncia triste a quello che non fai…

Credevo l’incertezza possibilità

E il dubbio assiduo l’unica ragione

Ma quali scelte hai fatto in piena libertà

Ti muovi sempre dentro a una prigione…

Non è la luce o il buio né l’ero ed il sarò

Non è il coraggio che ti fa dir «vivrò»

È solo un’altra scusa che usare vuoi

Per la rinuncia triste a quello che non puoi…

Non voglio prender niente se non so di dare

Io e chissà chi decidono ciò che posso

Non ho la voglia o la forza per poter cambiare me stesso

E il mondo che mi vive addosso…

E forse sto morendo e non lo so capire

O l’ho capito e non lo voglio dire

Rimangono le cose senza falso o vero

E la rinuncia triste a quello che io ero…

De lichten in het donker zijn uit

En het gekochte geluk is al verdwenen

De volgende dag is altijd melancholiek

Dat verbreekt de magie van een ander leven

De kracht die je bindt is groter dan jij

De ring om de nek wordt steeds strakker

Geef de wereld of haar niet meer de schuld

Voor de droevige afstand doen van wat je niet bent ...

Je weet hoe het is om dagen te blijven

Om niets weg te gooien in het niets

Je doet duizend dingen, maar het zijn altijd je gedachten

Die anders voor jou kiezen

Ik ben het zat om de dingen gezegd te hebben die ik zal zeggen

Ik heb de dingen die ik ga doen al gedaan

Maar het is laat, te laat, om nu te huilen

Over de droevige afstand doen van wat je niet doet...

Ik dacht dat onzekerheid een mogelijkheid was

En de constante twijfel is de enige reden

Maar welke keuzes heb je in alle vrijheid gemaakt

Je beweegt je altijd in een gevangenis...

Het is niet het licht of het donker, noch de ik was en ik zal zijn

Het is niet de moed die je doet zeggen: "Ik zal leven"

Het is gewoon een ander excuus dat je wilt gebruiken

Voor de droevige afstand doen van wat je niet kunt...

Ik wil niets nemen als ik niet weet dat ik geef

Ik en wie weet wie beslissen wat ik kan

Ik heb niet de wil of de kracht om mezelf te kunnen veranderen

En de wereld die op mij leeft...

En misschien ga ik dood en weet ik niet hoe ik het moet begrijpen

Of ik begreep het en ik wil het niet zeggen

Dingen blijven zonder onwaar of waar

En de droevige afstand doen van wat ik was...