Canzone Della Bambina Portoghese - Francesco Guccini

E poi e poi, gente viene qui e ti dice

Di sapere gia' ogni legge delle cose

E tutti, sai, vantano un orgoglio cieco

Di verita' fatte di formule vuote

E tutti, sai, ti san dire come fare,

Quali leggi rispettare, quali regole osservare,

Qual e' il vero vero,

E poi, e poi, tutti chiusi in tante celle,

Fanno a chi parla piu' forte

Per non dir che stelle e morte fan paura.

Al caldo del sole, al mare scendeva la bambina portoghese

Non c’eran parole, rumori soltanto come voci sospese.

Il mare soltanto, e il suo primo bikini amaranto,

Le cose piu' belle e la gioia del caldo alla pelle.

Gli amici vicino sembravan sommersi dalla voce del mare;

O sogni o visioni qualcosa la prese e si mise a pensare;

Senti' che era un punto al limite di un continente,

Senti' che era un niente, l’Atlantico immenso di fronte.

E in questo sentiva qualcosa di grande

Che non riusciva a capire, che non poteva intuire;

Che avrebbe spiegato, se avesse capito lei, e l’oceano infinito;

Ma il caldo l’avvolse, si senti' svanire e si mise a dormire.

E fu solo del sole, come di mani future.

Restaron soltanto il mare e un bikini amaranto.

E poi e poi, se ti scopri a ricordare,

Ti accorgerai che non te ne importa niente.

E capirai che una sera o una stagione

Son come lampi, luci accese e dopo spente.

E capirai che la vera ambiguita'

E' la vita che viviamo, il qualcosa che chiamiamo esser uomini,

E poi, e poi, che quel vizio che ci uccidera'

Non sara' fumare o bere, ma il qualcosa che ti porti dentro,

Cioe' vivere

En dan en dan komen mensen hier om je te vertellen

Om alle wetten der dingen al te kennen

En ze allemaal, weet je, bogen op blinde trots

Waarheden gemaakt van lege formules

En iedereen, weet je, weet je hoe je het moet doen,

Welke wetten te respecteren, welke regels te respecteren,

Wat is de echte echte,

En toen, en toen, allemaal gesloten in vele cellen,

Ze maken degenen die luider spreken

Om nog maar te zwijgen van het feit dat sterren en de dood beangstigend zijn.

In de hitte van de zon ging het Portugese meisje naar de zee

Er waren geen woorden, alleen geluiden als zwevende stemmen.

Alleen de zee, en haar eerste amarant bikini,

De mooiste dingen en de vreugde van warmte op de huid.

De goede vrienden leken overweldigd door de stem van de zee;

Ofwel dromen of visioenen, iets nam haar mee en ze begon te denken;

Voel dat het een punt aan de rand van een continent was,

Hij voelde dat het niets was, de immense Atlantische Oceaan voor hem.

En hierin voelde hij iets geweldigs

Dat hij het niet kon begrijpen, dat hij het niet kon raden;

Wat hij zou hebben uitgelegd, als hij haar had begrepen, en de oneindige oceaan;

Maar de hitte omhulde haar, ze voelde zichzelf verdwijnen en ze viel in slaap.

En het was alleen van de zon, als van toekomstige handen.

Alleen de zee en een amarantbikini bleven over.

En toen en dan, als je merkt dat je het je herinnert,

Je zult merken dat het je niets kan schelen.

En je zult begrijpen dat een avond of een seizoen

Ze zijn als bliksem, lichten aan en dan uit.

En je zult begrijpen dat de ware dubbelzinnigheid

Het is het leven dat we leven, wat we mannen zijn noemen,

En dan, en dan, dat de ondeugd die ons zal doden...

Het zal niet roken of drinken zijn, maar het iets dat je van binnen draagt,

Dat is om te leven