Black-Out - Francesco Guccini

La luce è andata ancora via,

ma la stufa è accesa, e così sia

a casa mia tu dormirai, ma quali sogni sognerai

con questa luna che spaccherà

in due le mie risate e le ombre tue

i miei cavalli ed i miei fanti, il tuo

essere sordo ed i tuoi canti

tutti i ghiaccioli appesi ai fili,

tutti i miei giochi e i tuoi monili

i campanili, i pazzi, i santi e l’allegria.

E non andrà il televisore;

cosa faremo in queste ore?

rumore attorno non si sente,

giochiamo a immaginar la gente

corriamo a fare gli incubi indiscreti,

curiosi d’ozi e di segreti,

di quei pensieri quotidiani

che a notte il sonno fa lontani

o che nei sogno sopra a un viso,

diventan urlo od un sorriso

il paradiso, inferno, mani, l’odio e amore.

Avessi sette vite a mano,

in ogni casa entrerei piano

e mi farei fratello o amante,

marito, figlio, re,

brigante o mendicante o giocatore

poeta, fabbro, papa, agricoltore.

Ma ho questa vita e il mio destino

e ora cavalco l’Appennino

e grido al buio più profondo

la voglia che ho di stare al mondo

in fondo è proprio un gran bel gioco

a fare l’amore tanto e non bere poco.

E questo buio, che sollievo,

ci dona un altro medio-evo

io levo dall’oscurità tutta la nostra civiltà

velocità di macchine a motore,

follia di folla e di rumore

e metto ritmi più lontani, di bestie,

legni e suoni umani

odore d’olio e di candele, fruscio

di canapi e di vele

il miele, il latte, i pani e il vino vero.

Ma chissà poi se erano quelli

davvero tempi tanto belli

o caroselli che giriamo

per l’incertezza che culliamo

in questa giostra di figure e suoni,

di luci e schermi da illusioni

di baracconi in bene o in male,

di eterne fughe dal reale

che basta un po' d’oscurità per

darci la serenità semplicità,

sapore sale e ritornelli.

Non voglio tante vite a mano,

mi basta questa che viviamo

comuni giorni intensi o pigri,

gli specchi ambigui dei miei libri

le tigri della fantasia,

tristezze ed ottimismo ed ironia.

Ma quante chiacchiere stavolta,

che confusione a ruota sciolta

io so che è un pezzo che parliamo,

ma è tanto bello non dormiamo

beviamo ancora un po' di vino,

che tanto tra due sorsi è già mattino.

Su sveglia e guardati d’attorno,

sta già arrivando il nuovo giorno

lo storno e il merlo son già in giro,

non vorrai fare come il ghiro

non c'è black-out e tutto è ormai finito,

e il vecchio frigo è ripartito

con i suoi toni rochi e tristi

scatarra versi futuristi

lo so siam svegli ormai da allora,

ma qualche cosa manca ancora

finiamo in gloria amore mio,

e dopo, a giorno fatto, dormo anch’io.

Het licht is nog steeds weg,

maar de kachel staat aan, en het zij zo

in mijn huis zul je slapen, maar welke dromen zul je dromen?

met deze maan die zal splijten

in tweeën mijn gelach en jouw schaduwen

mijn paarden en mijn voetvolk, de jouwe

wees doof en je liedjes

alle ijspegels die aan de snaren hangen,

al mijn spellen en jouw juwelen

de klokkentorens, de gekken, de heiligen en het geluk.

En de tv gaat niet weg;

wat gaan we doen in deze uren?

je kunt het lawaai om je heen niet horen,

laten we spelen met mensen inbeelden

laten we rennen om indiscrete nachtmerries te krijgen,

nieuwsgierig naar luiheid en geheimen,

van die alledaagse gedachten

die slaap maakt je 's nachts ver weg

of dat in dromen boven een gezicht,

word een schreeuw of een glimlach

hemel, hel, handen, haat en liefde.

Ik had zeven levens met de hand,

in elk huis zou ik langzaam binnenkomen

en ik zou mezelf tot een broer of een minnaar maken,

man, zoon, koning,

bandiet of bedelaar of gokker

dichter, smid, paus, boer.

Maar ik heb dit leven en mijn lot

en nu rijd ik door de Apennijnen

en huilen in de diepste duisternis

het verlangen dat ik heb om in de wereld te zijn

het is tenslotte een geweldig spel

om veel te vrijen en niet een beetje te drinken.

En deze duisternis, wat een opluchting,

geeft ons een andere Middeleeuwen

Ik til onze hele beschaving uit de duisternis

snelheid van motormachines,

waanzin van menigte en lawaai

en ik zette meer verre ritmes, van beesten,

bossen en menselijke geluiden

geur van olie en kaarsen, ritselen

van touwen en zeilen

honing, melk, broden en echte wijn.

Maar wie weet of zij die waren

zulke mooie tijden inderdaad

of carrousels die we draaien

voor de onzekerheid die we rocken

in deze draaimolen van figuren en geluiden,

van lichten en schermen van illusies

van sideshows voor goed of slecht,

van eeuwige ontsnappingen uit de realiteit

dat een beetje duisternis genoeg is voor

geef ons sereniteit eenvoud,

smaak van zout en refreinen.

Ik wil niet zoveel levens met de hand,

dit is genoeg voor mij dat we leven

gewone drukke of luie dagen,

de dubbelzinnige spiegels van mijn boeken

de tijgers van fantasie,

verdriet en optimisme en ironie.

Maar hoeveel praten deze keer,

wat een losse rommel

Ik weet dat we al een tijdje praten,

maar het is zo mooi dat we niet slapen

laten we nog wat wijn drinken,

dat het ochtend is tussen twee slokjes.

Word wakker en kijk om je heen,

de nieuwe dag komt er al aan

de spreeuw en de merel zijn er al,

je wilt niet zijn zoals de slaapmuis

er is geen black-out en alles is nu voorbij,

en de oude koelkast ging weer aan

met zijn hese en droevige tonen

het roept futuristische verzen op

Ik weet dat we sindsdien wakker zijn,

maar er ontbreekt nog iets

we eindigen in glorie mijn liefde,

en later, als de dag voorbij is, slaap ik ook.