Autunno - Francesco Guccini

Un’oca che guazza nel fango,

un cane che abbaia a comando,

la pioggia che cade e non cade

le nebbie striscianti che svelano e velano strade…

Profilo degli alberi secchi,

spezzarsi scrosciante di stecchi,

sul monte, ogni tanto, gli spari

e cadono urlando di morte gli animali ignari…

L’autunno ti fa sonnolento,

la luce del giorno?

un momento

che irrompe e veloce?

svanita:

metafora lucida di quello che?

la nostra vita…

L’autunno che sfuma i contorni

consuma in un giorno pi?

giorni,

ti sembra sia un gioco indolente,

ma rapido brucia giornate che appaiono lente…

Odori di fumo e foschia,

fanghiglia di periferia,

distese di foglia marcita

che cade in silenzio lasciando per sempre la vita…

Rinchiudersi in casa a aspettare

qualcuno o qualcosa da fare,

qualcosa che mai si far?,

qualcuno che sai non esiste e che non suoner…

Rinchiudersi in casa a contare

le ore che fai scivolare

pensando confuso al mistero

dei tanti «io sar?"diventati per dempre «io ero»…

Rinchiudersi in casa a guardare

un libro, una foto, un giornale

e ignorando quel rodere sordo

che cambia «io faccio"e lo fa diventare «io ricordo»…

La notte?

di colpo calata,

c'?

un’oscurit?

perforata

da un’auto che passa veloce

lasciando soltanto al silenzio la buia sua voce…

Rumore che appare e scompare,

immagine crepuscolare

del correre tuo senza scopo,

del tempo che gioca con te come il gatto col topo…

Le storie credute importanti

si sbriciolano in pochi istanti:

figure e impressioni passate

si fanno lontane e lontana cos??

la tua estate…

E vesti la notte incombente

lasciando vagare la mente

al niente temuto e aspettato

sapendo che questo?

il tuo autunno…

che adesso?

arrivato…

Een gans die in de modder spettert,

een hond die blaft op commando,

de regen die valt en niet valt

de sluipende nevels die straten onthullen en versluieren...

Profiel van droge bomen,

het brullend breken van stokken,

op de berg, zo nu en dan de shots

en de nietsvermoedende dieren vallen gillend van de dood ...

De herfst maakt je slaperig,

het daglicht?

een moment

inbreken en snel?

verdwenen:

heldere metafoor van wat?

ons leven…

Herfst die de contouren vervaagt

verbruikt in een dag meer?

dagen,

het lijkt je een traag spel te zijn,

maar verbrandt snel dagen die traag lijken ...

Ruikt naar rook en nevel,

voorstedelijke modder,

uitgestrekte verrotte bladeren

die in stilte valt en het leven voor altijd verlaat ...

Sluit jezelf op in huis om te wachten

iemand of iets te doen,

iets dat nooit zal worden gedaan?,

iemand die je kent, bestaat niet en wil niet spelen...

Sluit jezelf op in huis om te tellen

de uren die je uitglijdt

verward denken over het mysterie

van de vele "ik zal?" worden om "ik was" te dempen ...

Hou je mond binnen om te kijken

een boek, een foto, een krant

en dat saaie knagen negeren

dat verandert "ik doe" en maakt het "ik herinner me" ...

De nacht?

plotseling gevallen,

c '?

een duisternis

geperforeerd

van een auto die snel voorbij gaat

alleen zijn donkere stem overlatend om te zwijgen ...

Ruis die verschijnt en verdwijnt,

schemering afbeelding

van je doelloze rennen,

tijd met je spelen als kat en muis...

Verhalen die belangrijk worden geacht

ze brokkelen in enkele ogenblikken af:

cijfers en impressies uit het verleden

maken ze zichzelf zo ver en ver weg?

jouw zomer...

En kleed de naderende nacht aan

je gedachten laten dwalen

naar niets gevreesd en verwacht

dit weten?

jouw herfst...

wat nu?

aangekomen…