Antenòr - Francesco Guccini

Si chiamava Antenòr e niente, si chiamava Antenòr e basta

Perché per certa gente non importa grado o casta

Importa come vivi, ma forse neanche quello

Importa se sai usare bene il laccio od il coltello…

Antenòr uscì di casa, uscì di casa quella sera

Garrivano i suoi pensieri come fossero bandiera

Ma gli occhi erano fessura e il viso tirato a brutto

Come all’età in cui credi d’aver fatto quasi tutto…

Un cavallo nitrì, ma quando?

Una donna rise, ma dove?

La luna, uno scudo bianco, un carro le stanghe in alto

Chitarra, ozio, parole, chitarra, ozio, parole

La pampa, un ricordo stanco, un mare quell’erba nera

Può darsi fosse romantico, ma lui non lo sapeva

Ma lui non lo sapeva, ma lui non lo sapeva…

Quella donna rideva ad ore, quella luna solo uno sputo

E per quel cavallo non avrebbe speso anche un minuto

È difficile far rumore sulle cose che ci hai ogni giorno

Le tue braghe, il tuo sudore e l’odore che porti attorno…

La cantina era quasi vuota, scarsa d’uomini e d’allegria

Se straniero, l’avresti detta quasi piena di nostalgia

Nostalgia ma di che cosa, d’un oceano mai guardato

Di un’Europa mai sentita, d’un linguaggio mai parlato?

Antenòr chiese da bere e scambiò qualche saluto

Calmo e serio danzò tutto il rituale ormai saputo

Uomo e uguale coi suoi pari, quasi pari con gli anziani

Come breve quella sera, come lunghi i suoi domani

Proprio allora qualcuno, entrando nella luce, da dentro al buio

Lo insultò appena, sussurrando, ma sembrava che stesse urlando

Come per uno schiaffo, come per uno sputo…

Antenòr lo guardò sorpreso, lo studiò e non lo conosceva

E il motivo restò sospeso fra la gente ferma in attesa

E lui non lo sapeva, e lui non lo sapeva

Poi sentì di una donna il nome, già scordato o non conosciuto

Quante volte per altri è vita quello che per noi è un minuto

Guardò gli uomini per cercare occhi, dialogo, spiegazione

Ma se non trovò condanne, non trovò un’assoluzione…

Antenòr uscì di fuori, bilanciando il suo coltello

Per danzare malvolentieri passi e ritmi del duello

Una donna non ricordata ed un uomo mai visto prima

Lo legavano tra loro come versi con la rima

Fintò basso e scartò di lato, quanti sguardi sentì sul viso

Si sentì migliore e stanco, si sentì come un sorriso

Che serata tutta al contrario, proprio niente da ricordare

Puntò il ferro contro il viso, vide il sangue zampillare

Tutto quanto era stato un lampo, Antenòr respirava forte

Fece il gesto di offrir la mano, guardò l’altro e capì pian piano

Che tutto era stato invano, che l’altro cercava morte

E capì che doveva farlo, farlo in fretta perché non c’era

Un motivo per ammazzarlo, l’altro cadde e non rispondeva

E lui non lo sapeva, e lui non lo sapeva

Antenòr lo guardò cadere, sentì dire «la colpa è mia»

Sentì dire «è stato un uomo», sentì dire «fuggi via!»

La giustizia disse «bandito», ma un poeta gli avrebbe detto

Che era come l’Ebreo errante, come il Batavo maledetto…

Quante volte ci è capitato di trovarci di fronte a un muro

Quante volte abbiam picchiato, quante volte subito duro

Quante cose nate per sbaglio, quanti sbagli nati per caso

Quante volte l’orizzonte non va oltre il nostro naso

Quante volte ci sembra piana, mentre sotto gioca d’azzardo

Questa vita che ci birilla come bocce da biliardo

Questa cosa che non sappiamo, questo conto senza gli osti

Questo gioco da giocare fino in fondo a tutti i costi…

Het heette Antenòr en niets, het heette Antenòr en dat is het

Want voor sommige mensen maakt het niet uit wat rang of kaste is

Het maakt uit hoe je leeft, maar misschien zelfs dat niet

Het maakt wel uit of je de strik of het mes goed weet te gebruiken...

Antenòr verliet het huis, hij verliet het huis die avond

Zijn gedachten verspreidden zich alsof ze een vlag waren

Maar de ogen waren spleet en het gezicht trok lelijk

Zoals op de leeftijd dat je denkt dat je bijna alles hebt gedaan ...

Een paard hinnikte, maar wanneer?

Een vrouw lachte, maar waar?

De maan, een wit schild, een strijdwagen, de schachten erboven

Gitaar, vrije tijd, woorden, gitaar, vrije tijd, woorden

De pampa's, een vermoeide herinnering, een zee van zwart gras

Misschien was het romantisch, maar hij wist het niet

Maar hij wist het niet, maar hij wist het niet...

Die vrouw lachte met het uur, die maan gewoon een spit

En hij zou geen minuut op dat paard hebben doorgebracht

Het is moeilijk om lawaai te maken over de dingen die je er elke dag in hebt

Je broek, je zweet en de geur die je met je meedraagt...

De kelder was bijna leeg, zonder mannen en vrolijkheid

Als buitenlander zou je het bijna vol nostalgie hebben gezegd

Nostalgie, maar waarnaar, naar een oceaan waar nooit naar is gekeken

Van een Europa waar nog nooit van gehoord is, van een nooit gesproken taal?

Antenòr vroeg om een ​​drankje en wisselde een paar groeten uit

Rustig en serieus danste hij het hele ritueel dat inmiddels bekend is

De mens is gelijk aan zijn leeftijdsgenoten, bijna gelijk aan de ouderen

Hoe kort die avond, hoe lang zijn morgen?

Op dat moment stapte iemand in het licht, vanuit het donker

Ze beledigde hem nauwelijks, fluisterend, maar het klonk alsof ze schreeuwde

Wat betreft een klap, wat betreft een spit ...

Antenòr keek hem verbaasd aan, bestudeerde hem en kende hem niet

En de reden bleef hangen onder de mensen die stonden te wachten

En hij wist het niet, en hij wist het niet

Toen hoorde hij de naam van een vrouw, al vergeten of onbekend

Hoe vaak is het leven voor anderen voor ons een minuut

Hij keek naar de mannen voor ogen, dialoog, uitleg

Maar als hij geen veroordelingen vond, vond hij geen vrijspraak ...

Antenòr kwam naar buiten, zijn mes balancerend

Om ongewild de passen en ritmes van het duel te dansen

Een niet-herinnerde vrouw en een man die nog nooit eerder is gezien

Ze bonden het aan elkaar als verzen met rijm

Hij deed alsof hij laag was en veegde opzij hoeveel blikken hij op zijn gezicht voelde

Hij voelde zich beter en moe, hij had zin in een glimlach

Wat een compleet omgekeerde avond, niets om te onthouden

Hij richtte het strijkijzer op zijn gezicht, zag het bloed gutsen

Alles was een flits geweest, Antenòr ademde moeilijk

Hij maakte het gebaar van het aanbieden van zijn hand, keek naar de ander en begreep het langzaam

Dat alles tevergeefs was geweest, dat de ander op zoek was naar de dood

En hij begreep dat hij het moest doen, snel doen want hij was er niet

De ene reden om hem te doden, de andere viel en antwoordde niet

En hij wist het niet, en hij wist het niet

Antenòr zag hem vallen, hij hoorde "het is mijn schuld"

Hij hoorde "het was een man", hij hoorde "wegrennen!"

Justitie zei "bandiet", maar een dichter zou het hem hebben verteld

Die was als de zwervende Jood, als de vervloekte Batavo ...

Hoe vaak is het ons niet overkomen dat we voor een muur staan?

Hoe vaak hebben we geslagen, hoe vaak meteen hard

Hoeveel dingen zijn per ongeluk geboren, hoeveel fouten zijn per ongeluk geboren?

Hoe vaak gaat de horizon niet voorbij onze neus?

Hoe vaak lijkt het ons plat, terwijl het eronder gokt

Dit leven speelt met ons als biljart

Dit weten we niet, dit account zonder de hosts

Dit spel moet ten koste van alles ten volle worden gespeeld ...