Amerigo - Francesco Guccini

Probabilmente uscì chiudendo dietro a se la porta verde,

qualcuno si era alzato a preparargli in fretta un caffè d’orzo.

Non so se si girò, non era il tipo d’uomo che si perde

in nostalgie da ricchi, e andò per la sua strada senza sforzo.

Quand’io l’ho conosciuto, o inizio a ricordarlo, era già vecchio

o così a me sembrava, ma allora non andavo ancora a scuola.

Colpiva il cranio raso e un misterioso e strano suo apparecchio,

un cinto d’ernia che sembrava una fondina per la pistola.

Ma quel mattino aveva il viso dei vent’anni senza rughe

e rabbia ed avventura e ancora vaghe idee di socialismo,

parole dure al padre e dietro tradizione di fame e fughe

E per il suo lavoro, quello che schianta e uccide: «il fatalismo».

Ma quel mattino aveva quel sentimento nuovo per casa e madre

e per scacciarlo aveva in corpo il primo vino di una cantina

e già sentiva in faccia l’odore d’olio e mare che fa Le Havre,

e già sentiva in bocca l’odore della polvere della mina.

L’America era allora, per me i G.I.

di Roosvelt, la quinta armata,

l’America era Atlantide, l’America era il cuore, era il destino,

l’America era Life, sorrisi e denti bianchi su patinata,

l’America era il mondo sognante e misterioso di Paperino.

L’America era allora per me provincia dolce, mondo di pace,

perduto paradiso, malinconia sottile, nevrosi lenta,

e Gunga-Din e Ringo, gli eroi di Casablanca e di Fort Apache,

un sogno lungo il suono continuo ed ossessivo che fa il Limentra.

Non so come la vide quando la nave offrì New York vicino,

dei grattacieli il bosco, città di feci e strade, urla, castello

e Pavana un ricordo lasciato tra i castagni dell’Appennino,

l’inglese un suono strano che lo feriva al cuore come un coltello.

E fu lavoro e sangue e fu fatica uguale mattina e sera,

per anni da prigione, di birra e di puttane, di giorni duri,

di negri ed irlandesi, polacchi ed italiani nella miniera,

sudore d’antracite in Pennsylvania, Arkansas, Texas, Missouri.

Tornò come fan molti, due soldi e giovinezza ormai finita,

l’America era un angolo, l’America era un’ombra, nebbia sottile,

l’America era un’ernia, un gioco di quei tanti che fa la vita,

e dire boss per capo e ton per tonnellata, «raif"per fucile.

Quand’io l’ho conosciuto o inizio a ricordarlo era già vecchio,

sprezzante come i giovani, gli scivolavo accanto senza afferrarlo

e non capivo che quell’uomo era il mio volto, era il mio specchio

finché non verrà il tempo in faccia a tutto il mondo per rincontrarlo,

finché non verrà il tempo in faccia a tutto il mondo per rincontrarlo,

finché non verrà il tempo in faccia a tutto il mondo per rincontrarlo…

Hij ging waarschijnlijk naar buiten en sloot de groene deur achter zich,

iemand stond op om snel een gerstekoffie voor hem te maken.

Ik weet niet of hij zich omdraaide, hij was niet het type man dat verdwaalt

in rijke nostalgie, en ging moeiteloos zijn weg.

Toen ik hem ontmoette, of ik me hem begon te herinneren, was hij al oud

of zo leek het me, maar toen ging ik nog niet naar school.

Hij sloeg zijn geschoren schedel en een mysterieus en vreemd apparaat van hem,

een herniariem die eruitzag als een geweerholster.

Maar die ochtend had ze een gezicht van twintig zonder rimpels

en woede en avontuur en nog vage ideeën over socialisme,

harde woorden aan zijn vader en achter de traditie van honger en vlucht

En voor zijn werk, degene die crasht en doodt: "fatalisme".

Maar die ochtend had ze dat nieuwe gevoel voor thuis en moeder

en om het te verdrijven had hij de eerste wijn uit een kelder in zijn lichaam

en hij rook al de geur van olie en zee op zijn gezicht die Le Havre maakt,

en hij rook het poeder van de mijn al in zijn mond.

Amerika was toen, voor mij de G.I.

van Roosvelt, het vijfde leger,

Amerika was Atlantis, Amerika was het hart, het was het lot,

Amerika was het leven, glimlachen en witte tanden op glanzend,

Amerika was de dromerige en mysterieuze wereld van Donald.

Amerika was toen voor mij een zoete provincie, een wereld van vrede,

verloren paradijs, subtiele melancholie, langzame neurose,

en Gunga-Din en Ringo, de helden van Casablanca en Fort Apache,

een droom langs het continue en obsessieve geluid dat Limentra maakt.

Ik weet niet hoe hij het zag toen het schip New York van dichtbij aanbood,

van wolkenkrabbers het bos, stad van uitwerpselen en straten, geschreeuw, kasteel

en Pavana een herinnering achtergelaten tussen de kastanjebomen van de Apennijnen,

de Engelsman een vreemd geluid dat zijn hart pijn deed als een mes.

En het was werk en bloed en het was hard werken dezelfde ochtend en avond,

Voor jaren van gevangenis, van bier en hoeren, van zware dagen,

van zwarten en Ieren, Polen en Italianen in de mijn,

antraciet zweet in Pennsylvania, Arkansas, Texas, Missouri.

Hij keerde zoveel fans terug, twee sous en zijn jeugd eindigde nu,

Amerika was een hoek, Amerika was een schaduw, een dunne mist,

Amerika was een hernia, een spel van velen dat leven maakt,

en zeg baas voor hoofd en ton voor ton, "raif" voor jachtgeweer.

Toen ik hem ontmoette of me begon te herinneren, was hij al oud,

minachtend als jonge mensen, glipte ik langs hem heen zonder hem te grijpen

en ik begreep niet dat die man mijn gezicht was, hij was mijn spiegel

totdat de tijd komt in het aangezicht van de hele wereld om hem weer te ontmoeten,

totdat de tijd komt in het aangezicht van de hele wereld om hem weer te ontmoeten,

totdat de tijd komt in het aangezicht van de hele wereld om hem weer te ontmoeten ...