Addio - Francesco Guccini

Nell’anno Novantanove di nostra vita

Io, Francesco Guccini, eterno studente

Perché la materia di studio sarebbe infinita

E soprattutto perché so di non sapere niente

Io, chierico vagante, bandito di strada

Io, non artista, solo piccolo baccelliere

Perché, per colpa d’altri, vada come vada

A volte mi vergogno di fare il mio mestiere

Io dico addio a tutte le vostre cazzate infinite

A riflettori e paillette delle televisioni

Alle urla scomposte di politicanti professionisti

A quelle vostre glorie vuote da coglioni…

E dico addio al mondo inventato del villaggio globale

Alle diete per mantenersi in forma smagliante

A chi parla sempre di un futuro trionfale

E ad ogni impresa di questo secolo trionfante

Alle magie di moda delle religioni orientali

Che da noi nascondono soltanto vuoti di pensiero

Ai personaggi cicaleggianti dei talk-show

Che squittiscono ad ogni ora un nuovo «vero»

Alle futilità pettegole sui calciatori miliardari

Alle loro modelle senza umanità

Alle sempiterne belle in gara sui calendari

A chi dimentica o ignora l’umiltà…

Io, figlio d’una casalinga e di un impiegato

Cresciuto fra i saggi ignoranti di montagna

Che sapevano Dante a memoria e improvvisavano di poesia

Io, tirato su a castagne ed ad erba spagna

Io, sempre un momento fa, campagnolo inurbato

Due soldi d’elementari ed uno d’università

Ma sempre il pensiero a quel paese mai scordato

Dove ritrovo anche oggi quattro soldi di civiltà…

Io dico addio a chi si nasconde con protervia dietro a un dito

A chi non sceglie, non prende parte, non si sbilancia

O sceglie a caso per i tiramenti del momento

Curando però sempre di riempirsi la pancia

E dico addio alle commedie tragiche dei sepolcri imbiancati

Ai ceroni ed ai parrucchini per signore

Alle lampade e tinture degli eterni non invecchiati

Al mondo fatto di ruffiani e di puttane a ore

A chi si dichiara di sinistra e democratico

Però è amico di tutti perché non si sa mai

E poi anche chi è di destra ha i suoi pregi e gli è simpatico

Ed è anche fondamentalista per evitare guai

A questo orizzonte di affaristi e d’imbroglioni

Fatto di nebbia, pieno di sembrare

Ricolmo di nani, ballerine e canzoni

Di lotterie, l’unica fede il cui sperare…

Nell’anno Novantanove di nostra vita

Io, giullare da niente, ma indignato

Anch’io qui canto con parola sfinita

Con un ruggito che diventa belato

Ma a te dedico queste parole da poco

Che sottendono solo un vizio antico

Sperando però che tu non le prenda come un gioco

Tu, ipocrita uditore, mio simile…

Mio amico…

In het negenennegentig jaar van ons leven

Ik, Francesco Guccini, een eeuwige student

Omdat het onderwerp van studie oneindig zou zijn

En vooral omdat ik weet dat ik niets weet

Ik, een zwervende geestelijke, een struikrover

Ik, geen artiest, maar een kleine vrijgezel

Omdat, door de schuld van anderen, het gaat zoals het gaat

Soms schaam ik me om mijn werk te doen

Ik zeg vaarwel tegen al je eindeloze bullshit

Een spotlight en een lovertje van televisies

Op het gebroken geschreeuw van professionele politici

Op die lege glories van jou...

En ik zeg vaarwel tegen de uitgevonden wereld van de global village

Naar diëten om jezelf in topvorm te houden

Aan degenen die altijd praten over een triomfantelijke toekomst

En aan elke onderneming van deze triomfantelijke eeuw

Naar de modemagie van oosterse religies

Die voor ons alleen lege gedachten verbergen

Naar de kwebbelende karakters van talkshows

Die elk uur een nieuwe "true" piepen

Tot nutteloosheid van roddels over miljardairvoetballers

Naar hun modellen zonder menselijkheid

Aan de mooie eeuwige meisjes die strijden op de kalenders

Aan degenen die nederigheid vergeten of negeren...

Ik, de zoon van een huisvrouw en een werknemer

Opgegroeid tussen de onwetende bergwijzen

Wie kende Dante uit zijn hoofd en geïmproviseerde poëzie?

Ik, verheven tot kastanjes en tot gras spanje

Ik, altijd even geleden, een verstedelijkte boer

Twee geld voor basisonderwijs en één voor universiteit

Maar altijd de gedachte aan dat land nooit vergeten

Waar ik vandaag nog steeds vier sous van beschaving vind ...

Ik zeg vaarwel tegen iedereen die zich arrogant achter een vinger verbergt

Wie niet kiest, doet niet mee, verliest zijn evenwicht niet

Of hij kiest willekeurig voor de trekkingen van het moment

Maar altijd zorgen om je buik te vullen

En ik zeg vaarwel tegen de tragische komedies van witgekalkte graven

Om lak en damespruiken te smeren

Naar de lampen en tincturen van de niet-verouderde eeuwigheden

Naar de wereld bestaande uit pooiers en hoeren per uur

Aan degenen die zichzelf links en democratisch verklaren

Maar hij is de vriend van iedereen, want je weet maar nooit

En dan hebben zelfs degenen aan de rechterkant hun verdiensten en ze vinden ze leuk

En hij is ook een fundamentalist om problemen te voorkomen

Naar deze horizon van zakenlieden en bedriegers

Gemaakt van mist, vol schijn

Gevuld met dwergen, dansers en liedjes

Van loterijen, het enige geloof om op te hopen ...

In het negenennegentig jaar van ons leven

Ik, geen nar, maar verontwaardigd

Ook hier zing ik met een uitgeput woord

Met een brul dat blatend wordt

Maar ik heb onlangs deze woorden aan jou opgedragen

Wat alleen maar een oude ondeugd impliceert

Maar in de hoop dat je ze niet als een spel opvat

Jij, hypocriete toehoorder, mijn medemens...

Mijn vriend…