Acque - Francesco Guccini

L’acqua che passa fra il fango di certi canali

Tra ratti sapienti, pneumatici e ruggine e vetri

Chissà se è la stessa lucente di sole o fanali

Che guarda oleosa passare rinchiusa in tre metri

Si può stare ore a cercare se c'è in qualche fosso

Quell’acqua bevuta di sete o che lava te stesso

O se c'è nel suo correre un segno di un suo filo rosso

Che leghi un qualcosa a qualcosa, un pensiero a un riflesso

Ma l’acqua gira e passa non sa dirmi niente

Di gent e me o di quest’aria bassa

Ottusa e indifferente cammina e corre via

Lascia una scia e non gliene frega niente

E cade su me che la prendo e la sento filtrare

Leggera, infeltrisce i vestiti, intristisce i giardini

Portandomi odore d’ozono, giocando a danzare

Proietta ricordi sfiniti di vecchi bambini

Colpendo implacabile il tetto di lunghi vagoni

Destando annoiato interesse negli occhi di un gatto

Coprendo col proprio scrosciare lo spacco dei tuoni

Che restano appesi un momento nel cielo distratto

E l’acqua passa e gira e il colore poi stinge

Cos'è che mi respinge e che m’attira?

Acqua come sudore, acqua fetida e chiara

Amara, senza gusto né colore

Ma l’acqua gira e passa e non sa dirmi niente

Di gente e me o di quest’aria bassa

Ottusa e indifferente cammina e corre via

Lascia una scia e non gliene frega niente

E mormora, urla, sussurra, ti parla, ti schianta

Evapora in nuvole cupe rigonfie di nero

E cade, rimbalza e si muta in persona od in pianta

Diventa di terra, di vento, di sangue e pensiero

Ma a volte vorresti mangiarla, sentirtici dentro

Un sasso che l’apre affonda, sparisce e non sente

Vorresti scavarla, afferarla, lo senti che è il centro

Di questo ingranaggio continuo, confuso e vivente

Acque del mondo intorno, di pozzanghere e pianto

Di me che canto al limite del giorno

Tra il buio e la paura del tempo e del destino

Freddo assassino della notte scura

Ma l’acqua gira e passa e non sa dirmi niente

Di gente e me o di quest’aria bassa

Ottusa e indifferente cammina e corre via

Lascia una scia e non gliene frega niente

Het water dat door de modder van bepaalde kanalen stroomt

Tussen wijze ratten, banden en roest en glas

Wie weet of het net zo fel is als de zon of de koplampen

Dat ziet er vettig uit, opgesloten in drie meter

Je kunt uren zoeken of er een sloot is

Dat water gedronken van de dorst of dat jezelf wast

Of als er een teken van een rode draad in zijn rennen is

Dat bindt iets aan iets, een gedachte aan een reflectie

Maar het water draait en gaat voorbij, het kan me niets vertellen

Van gent en mij of van deze lage lucht

Saai en onverschillig loopt en rent ze weg

Laat een spoor achter en het kan ze niks schelen

En het valt op mij dat ik het neem en ik voel het filteren

Licht, het vilt kleren, maakt de tuinen verdrietig

Brengt me de geur van ozon, speel dans

Projecten versleten herinneringen aan oude kinderen

Meedogenloos op het dak van lange wagons slaan

Verveelde interesse wekken in de ogen van een kat

De donderslag bedekken met zijn eigen gebrul

Die even afgeleid in de lucht hangen

En het water stroomt en draait en de kleur vervaagt dan

Wat stoot me af en trekt me aan?

Water als zweet, stinkend helder water

Bitter, zonder smaak of kleur

Maar het water draait en passeert en kan me niets vertellen

Van mensen en mij of van deze lage lucht

Saai en onverschillig loopt en rent ze weg

Laat een spoor achter en het kan ze niks schelen

En het mompelt, schreeuwt, fluistert, praat met je, slaat je kapot

Het verdampt in donkere wolken gezwollen met zwart

En het valt, stuitert en verandert in persoon of plant

Het wordt van aarde, wind, bloed en gedachte

Maar soms wil je het eten, voel je er in

Een steen die hem opent zinkt, verdwijnt en hoort niet

Je zou het willen graven, grijpen, je voelt dat het het centrum is

Van dit continue, verwarde en levende tandwiel

Wateren van de wereld rondom, van plassen en tranen

Van mij zingen op de rand van de dag

Tussen het donker en de angst voor tijd en het lot

Koude moordenaar van de donkere nacht

Maar het water draait en passeert en kan me niets vertellen

Van mensen en mij of van deze lage lucht

Saai en onverschillig loopt en rent ze weg

Laat een spoor achter en het kan ze niks schelen