Аттила - Дмитрий Ревякин

Облако гнётся, выстудить гнёзда,

Мокрый рассвет не оставит удачи вернуться.

Огненным свистом молнией в сумерках вызнан,

Жгучей тоской провожали до устья.

Вычерпать море, яростно вырубить створы.

Дерзкий прищур обещает победу громкой наградой

Негой стреноженных рады

Ждут свою горькую участь в жертву пропеты.

Когда ряды героев иссякнут в дикий смерч

И грозный взгляд Аттилы глотает хищно нивы.

Исполнись, Воля Божья!

В годины укрепи,

Дай силы и отваги стоять несокрушимо.

И грозы ковш выпивая,

Для любви гож твоей.

Преломить звон каравая,

Пропадать в сон ветвей.

Обещать тень пеплом скиний

Дорогих стен верней,

Где любой год в небе иней,

Где тропа гнёт ремней.

И грозы ковш выпивая,

Для любви гож твоей…

И грозы ковш выпивая…

Облако гнётся, выстудить гнёзда…

De wolk buigt om de nesten te koelen,

Natte dageraad zal geen geluk achterlaten om terug te keren.

Ik werd herkend door een vurige fluit door bliksem in de schemering,

Brandende melancholie begeleid naar de mond.

Laat de zee leeglopen, hak woedend de lijnen door.

Een gedurfde scheelheid belooft de overwinning met een luide beloning

De gelukzaligheid van de strompelden is blij

Ze wachten op hun bittere lot als een offer.

Wanneer de gelederen van helden opdrogen in een wilde wervelwind

En Attila's formidabele blik slokt roofzuchtig de velden op.

Vervul de wil van God!

Versterken in jaren

Geef me kracht en moed om onoverwinnelijk te staan.

En het drinken van een pollepel van de donder,

Voor jouw liefde.

Breek het rinkelen van het brood,

Verdwijn in de slaap van takken.

Beloof een schaduw met de as van de tabernakel

Beste muren,

Waar in elk jaar vorst aan de hemel is,

Waar het pad riemen buigt.

En het drinken van een pollepel van de donder,

Voor jouw liefde...

En een emmer onweersbuien drinken...

De wolk buigt, om de nesten te koelen ...