Подорожник - 25/17, Дмитрий Ревякин

Через поле, через лес -

в небе солнце, в луже бес.

За рекой через овраг,

там живёт Иван-дурак.

Сладко спит и горько пьёт -

так идёт за годом год.

В небе солнце, в рюмке бес -

вострый нож, тупой обрез.

Чтобы я не выл волком от тоски,

бабушка связала собачьи носки.

Я по улице ходил, ноги жёг углями,

а внутри набухло спелыми волдырями

моё молодое сердечко глупое

А я послушал и сказал: пойду поем,

а я подумал и решил: пойду попью,

а говорить уже не мог: я баб люблю.

На чьей-то хате - спирт, гречка,

в чьих-то объятьях: молчи, сердечко.

Босой, да по саму шляпку на гвоздь,

а за рёбрами поспела шрамов гроздь.

Пыль дорог пяткой луплю, топаю,

песенку свою пою, сосуды лопаю

и, как пальцами немытыми виноградину,

я давлю в себе эту гадину.

Пилит сук, да делит вес -

в небе солнце, в сердце бес.

Под ногами рос сорняк,

съел его Иван-дурак.

Пелена сошла с очей -

был никем, ушёл ни с чем.

Достучался до небес,

ищет новых дурачков старый хитрый бес.

Оберёт тебя до нитки, хоть и не картёжник,

а взамен оставит жизнь - грош ей цена.

А когда излечит раны русский подорожник -

света белого держись, путь сочиняй.

Door het veld, door het bos -

de zon staat aan de hemel, de duivel is in de plas.

Over de rivier door het ravijn

Ivan de dwaas woont daar.

Slaapt zoet en drinkt bitter -

dus jaar na jaar gaat voorbij.

In de lucht de zon, in een glas demon -

scherp mes, stompe snede.

Zodat ik niet huil als een wolf van verlangen,

oma gebreide hondensokken.

Ik liep over straat, verbrandde mijn benen met kolen,

en van binnen was het opgezwollen met rijpe blaren

mijn jonge hart is dom

En ik luisterde en zei: ik ga eten,

en ik dacht en besloot: ik ga wat drinken,

maar hij kon niet meer praten: ik hou van vrouwen.

Op iemands hut - alcohol, boekweit,

in iemands armen: wees stil, hart.

Op blote voeten, maar bij de hoed op een spijker,

en een cluster van littekens rijpte achter de ribben.

Ik stamp met mijn hiel over het stof van de wegen,

Ik zing mijn lied, ik barst vaten

en, als een druif met ongewassen vingers,

Ik verpletter deze klootzak in mij.

Zaagt takken, maar verdeelt het gewicht -

de zon aan de hemel, de demon in het hart.

Onkruid groeide onder de voeten

Ivan de dwaas heeft het opgegeten.

De sluier viel van de ogen -

was een niemand, achtergelaten met niets.

Reikte naar de hemel

op zoek naar nieuwe dwazen oude sluwe demon.

Zal je op de huid wikkelen, hoewel geen gokker,

en in ruil daarvoor zal het leven - waardeloos voor haar prijs.

En wanneer de Russische weegbree de wonden heelt -

hou je vast aan het witte licht, componeer het pad.