Нордическая Русь - Дмитрий Ревякин

Вечер бросался в ноги тебе жадный за пядью пядь

Буйство лесов, угар степей в горсть обуздать

Смелый в ладонях угли держал, звал голоса

Крылья стрекоз, века остожар, труд и кресало

Где аукали долю ухари,

Там посмеешь знак.

Приходи ко мне теплотой камней,

Обручами сна.

Кольца горячие пьют ручей, жаждой помолвлены.

Звон высек в скалах плеск очей горе луны.

Ивы шептали покой земной, стрежень молвой пугал

Искры сулили свет иной, плетью закала.

Зори рослые дарит сизый дым,

Зеркала-берега

Околесицей, белой лестницей

Пропадать в облака

И не петь цветы у прогалины,

Отцветут без меня

Как тебя любил, знают горький ил Да молва иня…

Где-то плакали, грозы ахали,

В осень жалит осой

Лишь седой бурён гонит поперёк

Пеленать стал лозой

Век проплакали…

De avond raasde aan je voeten, hebzuchtig naar een span

De rel van bossen, de razernij van de steppen om in een handvol te beteugelen

De dappere hield kolen in zijn handpalmen, stemmen genoemd

Vleugels van libellen, eeuwen van ostozhar, arbeid en vuursteen

Waar het aandeel van de ukhari werd genoemd,

Daar durf je te tekenen.

Kom naar mij met de warmte van stenen,

Slaap hoepels.

Hete ringen drinken de stroom, verloofd met dorst.

Het gerinkel kerfde in de rotsen de plons van de ogen van de berg van de maan.

De wilgen fluisterden de vrede van de aarde, de roede deed het gerucht schrikken

Sparks beloofde een ander licht, een driftbui.

Hoge dageraad geeft grijze rook,

Spiegelkusten

Rammelaar, witte trap

Verdwijn in de wolken

En zing geen bloemen bij de open plek,

Zal bloeien zonder mij

Hoe ze van je hielden, ze kennen het bittere slib Ja, het gerucht is yin ...

Ergens huilde, onweersbuien snakten,

Wespensteken in de herfst

Alleen een grijsharige Buren rijdt over

Inbakeren werd een wijnstok

Eeuwen gehuild...