Досталось - Дмитрий Ревякин

Мне достались искрами твои густые очи,

Грозы эхом рыскали июль напролёт.

Сверить молнией оплёт робеющих вотчин.

Иди-ка ты мил человек душу не трави!

Слабый выдох паданиц кроил размах полотен,

День урочил падай ниц, пелён не пойти.

Выстудил горелый тын поднять пару сводей,

Сечь вёслами вычур вех в зареве равнин.

А ты пришёл взять всё тёплым,

Звать свистом добрым, но пусто вокруг.

Взору темнеет дно, тиной веки укрыть,

Щеки упрятать в ил…

Горько, горько знать истому,

Запах дома в кулаках

Просит вернуться, смять в недоуздок

Скулы косые ремнями древними,

Бронзой одеть юный задел мятежный.

Зреет печаль-уёма,

Судит разлив-окаёма

Жаль от обиды вести

Радость испуг заневестил

И выдали даром.

Слёзы рвёт плетью

Ветер столетий

Выгореть локоть,

Держать одиноко огонь.

Огонь,

Огонь…

Ik heb de vonken van je dikke ogen,

Onweersbuien echoden in juli.

Om met bliksem de vlecht van timide landgoederen te controleren.

Kom op, beste man, doe je ziel geen pijn!

De zwakke uitademing van de gevallen vrouwen sneed de reikwijdte van de doeken,

De dag is getimed om op je gezicht te vallen, de sluier mag niet verdwijnen.

De verbrande tyn maakte het koud om een ​​paar gewelven op te richten,

Slash met roeispanen fantasievolle mijlpalen in de gloed van de vlaktes.

En je kwam om alles warm te nemen,

Bellen met een soort fluitje, maar leeg rond.

De onderkant maakt het oog donker, bedekt de oogleden met modder,

Verberg wangen in slib ...

Bitter, bitter om loomheid te kennen,

De geur van thuis in vuisten

Vraagt ​​om terug te keren, verfrommeld in een halster

Jukbeenderen schuin met oude riemen,

Brons om de jonge rebelse achterstand weg te werken.

verdriet rijpt,

Rechter spill-okyoma

Het is jammer van wrok naar leiden

Vreugde schrik zavesti

En ze gaven het weg als een geschenk.

Tranen tranen met een zweep

Wind van eeuwen

Burn-out de elleboog

Houd eenzaam vuur.

Vuur,

Vuur…