Sur le fil - Debout sur le zinc

Mais qu’est ce qui les fait courir

Les fait avancer

Les oblige à tous se suivre

À se rassurer dans un tourbillon effrayant

Vers lequel ils vont en chantant?

Moi j’me noie dans un verre d’eau,

J’ai sûrement raté

Un truc un très gros panneau

J’peux pas les rattraper!

Si d’aventure je m’y essaye

Pour moi c’est la chute assurée

Car je vis comme on marche sur un fil

Un seul battement de cils

Suffirait à me faire tomber

Oui je suis d’une espèce fragile

Un rien un imbécile

Un musicien un égaré

Je n’ai pas de mode d’emploi

Je n’les lis jamais

Je crois que je n’y crois pas

Et que je me fais

Jour après jour aux aléas

Et aux incidents de parcours

Toi tu voulais être indien

Lui un policier

Elle un ingénieur martien

Lui une jolie fée

Mais on se retrouve à 20 heures

Bien souvent sur nos canapés

Car on vit comme on marche sur un fil

Un seul battement de cils

Suffirait à nous faire douter

Oui nous sommes d’une espèce fragile

Une poussière infime

Et nos rêves se sont envolés

La vie c’est de la bricole

Deux trois bouts de ficelle

Un élastique et on décolle

Alors visons le ciel

Car c’est ce qu’on fait de mieux:

Rêver… nous fait pousser des ailes

On vivra comme on marche sur un fil

Insolents, indociles

Tout là-haut, sur la canopée

Car nous sommes d’une espèce fragile

Qui d’un battement de cils

Pourrait atteindre l'éternité

On vivra comme on marche sur un fil

Insolents, indociles

Tout là-haut, sur la canopée

Car nous sommes d’une espèce fragile

Qui d’un battement de cils

Pourrait toucher l'éternité

On vivra comme on marche sur un fil…

Maar wat maakt dat ze rennen?

Beweegt ze naar voren

Zorgt ervoor dat ze elkaar allemaal volgen

Om troost te vinden in een angstaanjagende wervelwind

Waar gaan ze zingen?

Ik, ik verdrink in een glas water,

ik heb zeker gemist

Eén ding is een heel groot teken

Ik kan ze niet vangen!

Als ik het bij toeval probeer

Voor mij is het de zekere val

Omdat ik leef alsof ik op een slappe koord loop

Een enkele knipper

Zou genoeg zijn om me neer te halen

Ja, ik ben van een kwetsbare soort

Een niets een dwaas

Een verloren muzikant

Ik heb geen gebruikershandleiding

ik lees ze nooit

Ik geloof dat ik het niet geloof

En ik maak mezelf

Dag na dag naar de gevaren

En incidenten onderweg

Je wilde Indiaas zijn

hij een politieagent

Zij is een Martiaanse ingenieur

Hij is een mooie fee

Maar we ontmoeten elkaar om 20.00 uur.

Heel vaak op onze banken

Omdat we leven alsof we op een slappe koord lopen

Een enkele knipper

Zou genoeg zijn om ons aan het twijfelen te brengen

Ja, we zijn een kwetsbare soort

Een klein stofje

En onze dromen zijn weg

Het leven is sleutelen

Twee drie stukken touw

Een elastiekje en we stijgen op

Dus laten we mikken op de lucht

Want daar zijn we het beste in:

Dromen... laat ons vleugels krijgen

We zullen leven alsof we op een slappe koord lopen

Brutaal, onhandelbaar

Daar op de overkapping

Omdat we een kwetsbare soort zijn

Wie met een oogwenk

Zou de eeuwigheid kunnen bereiken

We zullen leven alsof we op een slappe koord lopen

Brutaal, onhandelbaar

Daar op de overkapping

Omdat we een kwetsbare soort zijn

Wie met een oogwenk

Zou de eeuwigheid kunnen raken

We zullen leven terwijl we op een slappe koord lopen...