Les angles - Debout sur le zinc

Regarde-toi,

Tu ressembles à un meuble,

Et si l’on t’observait bien,

On pourrait voir tes coins si saillants,

Tellement peu seyants,

Sitôt qu’on parle aux humains.

Quand ta tête fond sur ton écran,

Je peux lire des zéros et des uns;

Dans le bleu de tes yeux éteints,

Je me sens le pire des crétins.

Oui, je panique

Au guichet mécanique,

Mon ami si tu savais

À quel point je hais les salauds

Qui font de leur boulot

Une autre forme de procès.

Si je prends à peine la parole,

C’est qu’il y a entre toi et moi

Pas d’empathie mais du formol,

Et une pincée de mauvaise foi.

Tu te protèges

De nous comme de la neige,

Une pensée te glace d’effroi,

Suffirait-il d’un pas de travers,

D’un petit revers,

Pour que tu termines comme moi,

Du mauvais côté du comptoir,

Un peu perdu mais numéroté,

Enterrant tes rêves de gloire,

De promotion, de liberté.

Regarde-moi,

Je ressemble à un meuble,

Et si tu m’observes bien,

Tu pourras voir mes coins si saillants,

Tellement peu seyants,

Lorsque je parle d’humain.

Mais je maudis l’usage qui

Érige aussi sûrement qu’une loi

Des frontières entre toi, moi, lui,

En préambule à quoi que ce soit.

Si je prends un peu la parole,

C’est qu’il y a entre toi et moi

Pas d’empathie mais du formol,

Et une bonne dose de mauvaise foi.

Kijk naar jezelf,

Je ziet eruit als een meubelstuk,

En als je goed werd geobserveerd,

We konden je hoeken zo vooruitstekend zien,

zo ongepast,

Zodra we met mensen praten.

Als je hoofd smelt op je scherm,

Ik kan nullen en enen lezen;

In het blauw van je uitgedoofde ogen,

Ik voel me de ergste idioot.

Ja, ik ben in paniek

Aan de mechanische balie,

Mijn vriend als je het wist

Hoeveel ik klootzakken haat

wie doen hun werk

Een andere vorm van proces.

Als ik nauwelijks praat,

Het is tussen jou en mij

Geen empathie maar formaline,

En een snufje kwade trouw.

Je beschermt jezelf

Van ons als sneeuw,

Een gedachte bekoelt je met angst,

Zou één stap oversteken genoeg zijn,

Met een kleine tegenslag,

Voor jou om te eindigen zoals ik,

Aan de verkeerde kant van de toonbank,

Een beetje verloren maar genummerd,

Je dromen van roem begraven,

Promotie, vrijheid.

Kijk me aan,

Ik zie eruit als een meubelstuk,

En als je me goed observeert,

Je kunt mijn hoeken zo uitsteken,

zo ongepast,

Als ik het over de mens heb.

Maar ik vervloek het gebruik dat

Erect zo zeker als een wet

Grenzen tussen jou, mij, hem,

Als opmaat voor wat dan ook.

Als ik een beetje praat,

Het is tussen jou en mij

Geen empathie maar formaline,

En een gezonde dosis kwade trouw.