La valse misère - Debout sur le zinc

Bien sûr on est emporté par la vie

Comme un fétu de paille dans l’infini

Et puis l’on est tenté de tout laisser tomber

Et de ne plus lever les yeux de sur ses pieds…

Et puis si par hasard on a la chance

De trouver de tenir l’Amour immense

Alors on a tendance à oublier l’ami

L’autre qui dort tout seul, dans le froid et l’oubli

Je voudrais faire voeu de ne jamais

Détourner le regard mais

Je sais bien que dans les gares…

On est toujours trop en retard

J’aimerais bien faire valser la misère

Jusqu’au bout de l’univers

Jusqu’aux confins du ciel

Mais je redescends trop tôt sur terre

Alors reprend le train-train quotidien

Celui qui vous enveloppe si bien

Celui qui peint vos rêves, celui qui fait la trêve

Avec la conscience d’Eve et du serpent

La banque, la maison, la femme, les enfants

Bientôt effaceront tous les relents

Relents d'élan de coeur confondant dans un même

Caramel écoeurant le diable et le bonheur…

Je voudrais faire voeu de ne jamais

Détourner le regard mais

Je sais bien que dans les gares…

On est toujours trop en retard

J’aimerais bien faire valser la misère

Jusqu’au bout de l’univers

Jusqu’aux confins du ciel

Mais je redescends trop tôt sur terre

Evidement on n’y changerait rien

En chantant ou en frappant des deux poings

Sur la table de sa salle à manger rococo

On risquerait de renverser les verres et l’eau

Pourtant si l’on y réfléchissait bien

Le bonheur que l’on retient des deux mains

Pourrait-il vraiment fuir en tendant comme une fleur

Une main au bout d’un bras, vers sa main vers son bras

Je voudrais faire voeu de ne jamais

Détourner le regard mais

Je sais bien que dans les gares…

On est toujours trop en retard

J’aimerais bien faire valser la misère

Jusqu’au bout de l’univers

Jusqu’aux confins du ciel

Mais je redescends trop tôt sur terre

Natuurlijk worden we meegesleept door het leven

Als een sliert stro in het oneindige

En dan kom je in de verleiding om alles te laten vallen

En om niet meer van je voeten op te kijken...

En als we dan toevallig de kans hebben

Om de immense Liefde te vinden

Dus we hebben de neiging om de vriend te vergeten

De ander die alleen slaapt, in de kou en vergetelheid

Ik zou nooit willen beloven

kijk weg maar

Ik weet dat op stations...

We zijn altijd te laat

Ik zou graag de ellende weg willen walsen

Naar het einde van het universum

Naar de uiteinden van de hemel

Maar ik kom te snel naar de aarde

Dus terug naar de dagelijkse sleur

Degene die je zo goed omhult

Degene die je dromen schildert, degene die de wapenstilstand maakt

Met het bewustzijn van Eva en de slang

De bank, het huis, de vrouw, de kinderen

Binnenkort zullen alle geuren worden gewist

Hints van een verwarrende hartslag in één

Karamel maakt de duivel misselijk en geluk...

Ik zou nooit willen beloven

kijk weg maar

Ik weet dat op stations...

We zijn altijd te laat

Ik zou graag de ellende weg willen walsen

Naar het einde van het universum

Naar de uiteinden van de hemel

Maar ik kom te snel naar de aarde

Natuurlijk zouden we niets veranderen.

Zingen of bonzen met beide vuisten

Op tafel in zijn rococo eetkamer

We zouden de glazen en het water kunnen morsen

Maar als we erover nadenken

Geluk in beide handen gehouden

Zou hij echt weg kunnen rennen als een bloem?

Een hand op armlengte, naar zijn hand naar zijn arm

Ik zou nooit willen beloven

kijk weg maar

Ik weet dat op stations...

We zijn altijd te laat

Ik zou graag de ellende weg willen walsen

Naar het einde van het universum

Naar de uiteinden van de hemel

Maar ik kom te snel naar de aarde