Marée noire - Debout sur le zinc

Tout en volutes, en ellipses de soie,

S'évaporent mes humeurs,

Le sommeil à sonné et m’assomme de son toit

Où les heures, les quarts d’heure, se prélassent.

Laissant mes chairs aux porches de l'éther,

À la vague frontière,

Mes chimères se subliment, s’abandonnent

À la mer

En écume, sur les dunes, et s’effacent.

Glissant sur l’onde,

Sous les yeux de la blonde,

Je m'éloigne des falaises,

De lianes en trapèzes,

Les embruns mènent le bal,

Dansent les feux de bengale,

Et je déploie mes ailes

Immaculées au ciel, aux étoiles.

Soudain une ombre, à l’horizon des songes

Semble avaler la mer,

Des éclairs craquent le ciel et déchirent

L’atmosphère;

Ils abondent, font la ronde, et s’enlacent.

Hypnotisé par la blanche dentelle,

Je m’approche à tire-d'aile,

Les remous sous mes voiles s’enveniment

Et s’emballent,

Et le vent, plus violent, me menace.

Glissant sur l’onde,

Sous les yeux de la blonde,

Je m’approche du malaise,

De lianes en trapèzes,

Les embruns sèment le bal,

Meurent les feux de bengale,

Et je déploie mes ailes

Immaculées au ciel, aux nuages.

Sur mon balcon, survolant les baleines,

Fuyant les eaux d'ébène,

Les sirènes s'égosillent en alarmes inutiles,

Plus de chant, plus d’amant, elles trépassent.

Aux premières loges, un géant de ferraille,

Flottant sur son brancard,

Lentement se soulage en nappes

De cauchemar;

Et la mer, maudissante, laisse place.

Glissant sur l’onde,

Sous les yeux de mes blondes,

Je m'éloigne du malaise,

De lianes en trapèzes,

Les embruns pleurent le bal,

De la coulée de gale,

Et je déploie mes ailes

Miraculées au ciel, aux étoiles.

Allemaal in rollen, in ellipsen van zijde,

Mijn stemmingen verdampen,

De slaap heeft me van zijn dak geslagen

Waar de uren, de kwartieren, koesteren.

Mijn vlees achterlatend in de portieken van de ether,

Aan de vage grens,

Mijn hersenschimmen sublimeren, geef je over

Op zee

In schuim, op de duinen, en vervagen.

Glijdend op de golf,

Onder de ogen van de blondine,

Ik ga weg van de kliffen,

Van lianen tot trapeziums,

De spray wijst de weg,

De Bengaalse vuren dansen,

En ik spreid mijn vleugels

Onberispelijk voor de hemel, voor de sterren.

Plotseling een schaduw, aan de horizon van dromen

Lijkt de zee te verzwelgen,

Bliksem kraakt de lucht en tranen

De atmosfeer;

Ze zijn in overvloed, cirkelen en omhelzen.

Gehypnotiseerd door wit kant,

Ik nader met vleugels,

De wervelingen onder mijn zeilen worden erger

En laat je meeslepen,

En de wind, gewelddadiger, bedreigt me.

Glijdend op de golf,

Onder de ogen van de blondine,

Ik nader het ongemak,

Van lianen tot trapeziums,

De spray zaait de bal,

Sterf Bengaalse branden,

En ik spreid mijn vleugels

Onberispelijk voor de lucht, voor de wolken.

Op mijn balkon, vliegend over de walvissen,

Op de vlucht voor de ebbenhouten wateren,

De sirenes schreeuwen in nutteloze alarmen,

Geen lied meer, geen minnaar meer, ze gaan voorbij.

Op de eerste rij, een reus van schroot,

Drijvend op zijn brancard,

Ontlast zich langzaam in slicks

Van nachtmerrie;

En de zee, vloekend, geeft toe.

Glijdend op de golf,

Onder de ogen van mijn blondines,

Ik loop weg van het ongemak,

Van lianen tot trapeziums,

De spray huilt de bal,

Van de cast van schurft,

En ik spreid mijn vleugels

Wonderbaarlijk naar de hemel, naar de sterren.