L'invisible - Debout sur le zinc

J’ai pris le train en route

Pardon, mais je n'écoutais pas

Vous pouvez rire de moi

Me laisser sur le port

Sans trop d’efforts

Je vous dirais peut-être

Que je ne veux plus être là

Plongé dans l’embarras

A laisser dans le vent

La main qu’on me tend

J’irai lentement

Aux abonnés absents

Me faire une place

Loin de ce qui vous embarrasse

La tête la première, je me jtte à la mer

Et je vois

Ls milliers comme moi

Promenant leur exil

A domicile

Tant pis pour ceux qui coulent à pic

Sans même agiter les bras

Vous ne les verrez pas

Saisir un seul instant

La main qu’on leur tend

Ik nam de trein onderweg

Sorry, maar ik luisterde niet

Je kunt om me lachen

Laat me achter in de haven

Zonder al te veel moeite

Ik zou het je kunnen vertellen

Dat ik hier niet meer wil zijn

Gegeneerd

Om in de wind te vertrekken

De hand strekte zich naar mij uit

ik ga langzaam

Aan afwezige abonnees

Maak plaats voor mij

weg van wat je in verlegenheid brengt

Hoofd eerst, ik gooi mezelf in de zee

En ik zie

Duizenden vinden mij leuk

Wandelen in hun ballingschap

Thuis

Jammer voor degenen die zinken

Zonder zelfs maar met je armen te zwaaien

Je zult ze niet zien

Grijp een enkel moment

De hand strekte zich naar hen uit