Dialogue de sourds - Debout sur le zinc

Un jour devisaient gaiement deux jeunes amants

A la vie toute aussi belle qu’un vieux gréement

Aussi légère qu’un nuage, aussi frêle dans l’orage

Ce n’est pas le moindre de ces désagréments

«Quand pourrai-je enfin savoir si tu m’aimes vraiment?

Quand pourrai-je enfin savoir si tu m’aimes vraiment?

«Cette petite question vois-tu, me paraît bien saugrenue

Me paraît bien mal venue quand on a vingt ans !

Cette question je me la suis posée des années

Pour une catin, pour une belle, pour une fille bien née

Mais jamais au grand jamais, la réponse n’a satisfait

Cet énorme calembour qu’on appelle l’amour

Et si par malheur un jour, quelqu’un me répond

En croyant avoir compris ma jolie question

A cette heure je verrai fondre, tout comme un nuage sombre

Cette aimable plaisanterie qu’on appelle la vie

Le langage que tu tiens est désespérant

Et le film d’où il vient doit être navrant

Mais si j’ai envie d’y croire, toute seule dans le noir

Je ne pense pas que tu puisses m’en empêcher

Op een dag waren twee jonge geliefden vrolijk aan het kletsen

Om net zo goed te leven als een oude rig

Zo licht als een wolk, zo broos in de storm

Dit is niet de minste van deze ongemakken

'Wanneer kan ik eindelijk weten of je echt van me houdt?

Wanneer kan ik eindelijk weten of je echt van me houdt?

"Deze kleine vraag, zie je, lijkt me nogal absurd"

Lijkt me niet goed als je twintig bent!

Deze vraag stel ik mezelf al jaren

Voor een hoer, voor een schoonheid, voor een goed geboren meisje

Maar nooit, nooit bevredigde het antwoord

Deze enorme woordspeling genaamd liefde

En als iemand mij op een dag door ongeluk antwoordt

Denkend dat ik mijn mooie vraag begreep

Op dit uur zal ik zien smelten, net als een donkere wolk

Deze aangename grap heet leven

De taal die je spreekt is hopeloos

En de film waar het uit kwam moet hartverscheurend zijn

Maar als ik het wil geloven, helemaal alleen in het donker

Ik denk niet dat je me kunt stoppen