Dans le métro - Debout sur le zinc

Le voila sur les genoux, mendiant du bout des bras,

Un sourire ou trois sous, de l’amour ou un toit,

Perdu dans sa misère il ne parle plus,

Quittépar la colère sa haine s’est perdue.

Son coeur a l’amertume d’une vie pleine de guerre

Qui doucement le consume jusqu'àle mettre sous terre

Sous terre ou sous un tas d’ordures ménagères

Que l’on n’emportera pas dans le luxe d’un cimetière

Parfois un voyageur a l’allure impeccable

Toise l’enfant d’malheur comme pour lui dire «dégage «Il pense qu’il faudrait que cette race de rien

Soit réduite a néant pour dégager son chemin.

Reviens,

C’est un homme comme toi,

Alors reviens,

Donne-lui un semblant de vie,

Mais reviens,

Tu pourrais vivre àsa place,

Alors reviens, reviens, reviens&

Celui-làchante faux le seul air qu’il connaît

Dans la rame d’un métro, hiver comme été,

Pour public les badauds revenants de travailler,

Aigris de leur boulot, qui ne pensent qu'àrentrer.

Sa vieille voix fatiguée fait deux fois son âge,

Ses mains tentent de mimer l’histoire d’un partage

Auquel il ne croit plus, qui n’existe plus,

Auquel il a cru et qu’il a perdu.

A un mètre de lui un étudiant grande gueule

Parle fort et puis rit, se foutant bien d’sa gueule,

Pour séduire une fille toute fraîche et jolie

Qu’on pourrait croire gentille mais qui rit autant que lui.

Tais-toi,

C’est un homme comme toi,

Alors tait-toi,

Donne-lui une once de talent,

Mais tais-toi,

Tu gueule plus faux que lui,

Alors tais-toi&

Et moi je reste làmuet les yeux baissés,

Honteux de ne rien donner, honteux de n’pas parler.

J’aimerais crever ce mal en commençant par là

Hélas je reste làmuet les yeux baissés.

Puis mon regard se tourne vers les parois voûtées

Oùpour un temps séjournent les grandes publicités

La vie y semble belle, et tout le monde est beau.

A quel monde dois-je croire?

Auquel vaut-il mieux croire?

Daar zit hij op zijn knieën, smekend op armlengte,

Een glimlach of drie cent, liefde of een dak,

Verloren in zijn ellende spreekt hij niet meer,

Door woede achtergelaten is zijn haat verloren.

Zijn hart heeft de bitterheid van een leven vol oorlog

Wie consumeert het langzaam totdat het is begraven?

Onder de grond of onder een stapel afval

Dat nemen we niet mee in de luxe van een begraafplaats

Soms ziet een reiziger er onberispelijk uit

Staar naar het kind van het ongeluk alsof hij hem wil zeggen "weg te gaan". Hij denkt dat dit ras van niets zou moeten...

Ofwel gereduceerd tot niets om zijn pad vrij te maken.

Terugkomen,

Hij is een man zoals jij

Dus kom terug,

Geef hem een ​​schijn van leven,

Maar kom terug

Je zou in zijn plaats kunnen wonen,

Dus kom terug, kom terug, kom terug &

Deze zingt vals, het enige deuntje dat hij kent

In de metro, winter of zomer,

Voor toeschouwers die terugkeren van hun werk,

Verbitterd door hun werk, die alleen maar denken aan naar huis gaan.

Zijn vermoeide oude stem is twee keer zo oud,

Zijn handen proberen het verhaal van een delen na te bootsen

waarin hij niet meer gelooft, die niet meer bestaat,

Waar hij in geloofde en verloor.

Een meter bij hem vandaan een luidruchtige student

Spreek hardop en lach dan, terwijl hij zich verveelt,

Om een ​​fris en mooi meisje te verleiden

Die je misschien aardig vindt, maar die net zo lacht als hij.

Houd je mond of doe je mond dicht,

Hij is een man zoals jij

Dus, houd je mond

Geef hem een ​​greintje talent,

Maar hou je mond,

Jij mond faker dan hij,

Hou dan je mond &

En ik sta daar stom met neergeslagen ogen,

Beschaamd om niets te geven, beschaamd om niet te spreken.

Ik zou dit kwaad willen sterven om daar te beginnen

Helaas sta ik daar stom met neergeslagen ogen.

Dan richt mijn blik zich op de gewelfde muren

Waar een tijdlang de geweldige advertenties vertoeven

Het leven daar lijkt mooi, en iedereen is mooi.

In welke wereld moet ik geloven?

Wat is beter om te geloven?