Coup de foudre - Debout sur le zinc

Il faisait nuit, il pleuvait fort sur ma route;

J'étais à pied, je ne comptais plus les gouttes;

Pauvre diable perdu en chemin

J’ai pris le rallongi du destin

Bien trop trempé pour pouvoir continuer

A la première porte je choisis de toquer;

Cherchant juste une âme charitable

Un p’tit bout de pain au coin d’une table

Quand enfin fût tirée la bobinette

Et qu’un chat noir entre mes jambes eût passé

Que de la port à peine entrouvrte

J’entendis mon hôte me questionner

Je perçus tout d’abord comme un cantique

Une voix de femme comme on en fait plus

Puis une question d’ordre plus pratique:

«Que voulez-vous à cette heure indue?

«Jamais, non jamais

À cette porte, je n’aurais du frapper;

Si je pouvais tout changer

Je s’rais chez moi seul sous ma couette, dans mon lit douillet

Je mis bien dix secondes à lui répondre

Tant cette voix me fit l’effet d’un baiser;

Tant l’instant assommait ma faconde

Tant ma bouche partait pour balbutier

Puis retrouvant la maîtrise de mes babines

Cherchant en moi l'éloquence d’un roi;

Je lui répondit d’une voix câline:

«Je suis perdu, trempé, aidez-moi «Jamais, non jamais

À cette porte, je n’aurais du frapper;

Si je pouvais tout changer

Je s’rais chez moi seul sous ma couette, dans mon lit douillet

Car sûrement surprise par l’audace d’une telle demande

Elle ouvrit sa porte et me chanta «suivez-moi «Maintenant pourvu de son offrande

J’entrai puis lui enquillai le pas

Je la suivis dans un petit couloir sombre

Où sa silhouette, telle la plus belle des ombres

Flottait devant mes yeux médusés;

Je sentais mes jambes vaciller

Jamais, non jamais

À cette porte, je n’aurais du frapper;

Si je pouvais tout changer

Je s’rais chez moi seul sous ma couette, dans mon lit douillet

Une fois assis tout près de la cheminée

Près d’une table où elle s'était installée;

Je découvris pour la première fois

Son visage, son corsage, oulalah…

Elle me parlait, mais je ne l’entendais pas

J'étais mouillé, mais qu’est-ce que je m’en foutais;

Tout mon or aujourd’hui je donn’rais

Pour qu’ici l’histoire fût achevée

Retrouvant mes facultés auditives;

Je compris, fort gêné, qu’elle me proposait

Comme elle le faisait pour ses convives

De m’aider à me débarrasser

Hélas, sous l’effet de l’humidité

Mon par-dessus avait bien sûr rétrécit;

On eut bien du mal à l’enlever;

Et commencèrent les acrobaties

Elle tirait si fort

Sur mes manches que tout finit pas lâcher

Et me voila moitié nu

Devant la bête, qui trébucha, et tomba dans mes bras !

Mais !

Sous l'émotion, mon coeur, lui aussi, lâcha;

Comme foudroyé par une flèche trop acérée;

Son bouche-à-bouche aggrava mon cas !

Bien mort, je vis mon âme s’envoler !

Depuis ce jour, de nuage adopté

Il pleut des larmes sur la maison adorée;

Il fait orage quand elle est amoureuse

Et beau temps quand elle est malheureuse !

Het was donker, het regende hard onderweg;

Ik was te voet, ik telde de druppels niet meer;

Arme duivel onderweg verloren

Ik nam de brancard van het lot

Veel te nat om verder te gaan

Bij de eerste deur kies ik ervoor te kloppen;

Gewoon op zoek naar een liefdadige ziel

Een klein stukje brood op de hoek van een tafel

Toen eindelijk de spoel werd getrokken

En een zwarte kat tussen mijn benen was voorbij

Slechts een nauwelijks openstaande poort

Ik hoorde dat mijn gastheer me ondervroeg

Ik zag het eerst als een hymne

Een vrouwenstem zoals we meer doen

Dan een meer praktische vraag:

'Wat wil je op dit goddeloze uur?

"Nooit nooit

Bij deze deur had ik niet moeten kloppen;

Als ik alles kon veranderen

Ik ben alleen thuis onder mijn dekbed, in mijn knusse bed

Ik heb er tien seconden over gedaan om hem te antwoorden

Zoveel voelde die stem als een kus voor mij;

Terwijl het moment mijn gesprek verbijsterde

Terwijl mijn mond begon te stotteren

Dan de controle over mijn karbonades terugkrijgen

Zoekend in mij de welsprekendheid van een koning;

Ik antwoordde met een aanlokkelijke stem:

"Ik ben verdwaald, doorweekt, help me" Nooit, nee nooit

Bij deze deur had ik niet moeten kloppen;

Als ik alles kon veranderen

Ik ben alleen thuis onder mijn dekbed, in mijn knusse bed

Want zeker verrast door de brutaliteit van zo'n verzoek

Ze opende haar deur en zong voor mij "Volg mij" Nu voorzien van haar offer

Ik liep naar binnen en volgde hem toen

Ik volgde haar door een donkere kleine gang

Waar haar figuur, als de mooiste schaduwen

Drijfde voor mijn stomverbaasde ogen;

Ik voelde mijn benen wiebelen

Nooit, nee nooit

Bij deze deur had ik niet moeten kloppen;

Als ik alles kon veranderen

Ik ben alleen thuis onder mijn dekbed, in mijn knusse bed

Eenmaal dicht bij de open haard gezeten

Bij een tafel waar ze was gaan zitten;

Ik ontdekte voor de eerste keer

Haar gezicht, haar lijfje, oulalah...

Ze praatte tegen mij, maar ik kon haar niet horen

Ik was nat, maar wat kon het mij schelen;

Al mijn goud zou ik vandaag geven

Zodat hier het verhaal was voltooid

Mijn gehoorvermogen terugkrijgen;

Ik begreep, heel beschaamd, dat ze voorstelde

Zoals ze deed voor haar gasten

Om me te helpen weg te komen

Helaas, onder invloed van vochtigheid

Mijn overjas was natuurlijk gekrompen;

Het was moeilijk om het eraf te krijgen;

En de acrobatiek begon

Ze trok zo hard

Op mijn mouwen dat alles niet loslaat

En hier ben ik halfnaakt

Voor het beest, dat struikelde en in mijn armen viel!

Maar !

Onder de emotie liet ook mijn hart los;

Alsof hij werd neergeschoten door een pijl die te scherp was;

Zijn mond-tot-mondreclame maakte mijn zaak erger!

Nou dood, ik zag mijn ziel stijgen!

Sinds die dag is de cloud geadopteerd

Het regent tranen op het aanbeden huis;

Het stormt als ze verliefd is

En goede tijden als ze ongelukkig is!