Comme un ange - Debout sur le zinc

Quelqu’un connaît-il le secret des anges?

Ou le chemin que suit le sage?

La valeur oubliée du pardon?

La richesse de croire que l'âge est un don?

À l’aube des sentiments funestes, on voit

Surgir par-devant soi les voies,

Entrelacées, opposées, elles dansent,

Pour finalement se rejoindre en absence.

Mais toi tu dors comme un ange,

Et rien ne te dérange.

Toi tu dors comme un ange,

J’en oublie mes vieux voyages.

On voit nos corps faner à l’unisson,

On perçoit nos esprits éclore.

Les premiers au plus bas périront

Les seconds frôlent l’apogée à leur mort.

Mais toi tu dors comme un ange,

Et rien ne te dérange.

Toi tu dors comme un ange,

J’en oublie mes vieux voyages.

Moi je pleure sur mon sort,

Je ne vois pas mes trésors

Moi je pleure sur mon sort,

Je ne pardonne pas à la mort.

Lui, il songe au-delà de la mer,

Au-delà de son aire,

Au-delà du cimetière.

Kent iemand het geheim van engelen?

Of het pad dat de wijze volgt?

De vergeten waarde van vergeving?

De rijkdom van het geloven dat leeftijd een geschenk is?

Bij het aanbreken van donkere gevoelens, zien we:

Stijgend voor je de wegen,

Met elkaar verweven, tegenover, dansen ze,

Om eindelijk weer aan te sluiten bij afwezigheid.

Maar je slaapt als een engel

En niets stoort je.

Je slaapt als een engel

Ik vergeet mijn oude reizen.

We zien onze lichamen tegelijk vervagen,

We zien onze geest uitbroeden.

De eerste tot de laagste zal vergaan

De laatste naderen het hoogtepunt wanneer ze sterven.

Maar je slaapt als een engel

En niets stoort je.

Je slaapt als een engel

Ik vergeet mijn oude reizen.

Ik huil om mijn lot,

Ik kan mijn schatten niet zien

Ik huil om mijn lot,

Ik vergeef de dood niet.

Hij droomt over de zee,

Buiten zijn bereik,

Voorbij het kerkhof.