Consolatrix Has Left The Building - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Strolling all alone… across the ancient cemetery…-

tell me, isn’t everthing here… of a timeless green?!

I see that several visitors are also agthered here,

having an idle, little saunter on the old graveyard… just like me.

i keep a chandle burning for myself so i won’t feel all alone;

we should have done so, but we never celebrated anythin here at all.

A leaden weariness creeps viscously like syrup down the hills,

felling everybody… as it crawls upon the monuments…-

only i escape its power, for the moment seem immune;

yet, two eldery ladies, guarding the right, the future tomb

are scolding me, so filled with anger, filled with envy and disdain:

«The dead are furios with you!

as you’re wasting your precios time!»

Now there are faces in the carpet, there are people living in the walls;

I hear the dead are calling: «sadness lies in wait in the hours before

dawn!»

These moments, fleeting as they are, they testify to us they are the silent witnesses of a reason about to pass;

I cannot but admit, carelessly ignoring life’s finiteness,

that i am filled with fear and worry… and so much shame because of this.

Well, everthing I see, yeas all the iomages are blurred,

it’s hard to guess the future in the short-sighted world.

How should this simple handicap be lightly well ignored,

considering the dreadful blindness with wich i have been born.

We should have done so, but we never celebrated anything here at all;

I hear the dead are calling: «sadness lies in wait in the darkest hours…

…right before the dawn!»

Helemaal alleen slenteren... over de oude begraafplaats...-

vertel me, is hier niet alles... van een tijdloos groen?!

Ik zie dat hier ook meerdere bezoekers zijn verzameld,

een luie, kleine wandeling maken op het oude kerkhof... net als ik.

ik houd een kaarsje brandend voor mezelf, zodat ik me niet alleen voel;

dat hadden we moeten doen, maar we hebben hier nooit iets gevierd.

Een loden vermoeidheid kruipt stroperig als siroop door de heuvels,

iedereen vellen ... terwijl het over de monumenten kruipt ... -

alleen ik ontsnap aan zijn macht, voor het moment schijn ik immuun;

toch, twee bejaarde dames, die rechts bewaken, het toekomstige graf

schelden me uit, zo vervuld van woede, gevuld met afgunst en minachting:

«De doden zijn woedend op jou!

omdat je je kostbare tijd verspilt!»

Nu zijn er gezichten in het tapijt, er wonen mensen in de muren;

Ik hoor de doden roepen: «verdriet ligt op de loer in de uren ervoor»

ochtendgloren!"

Deze momenten, hoe vluchtig ze ook zijn, ze getuigen voor ons dat ze de stille getuigen zijn van een reden die op het punt staat voorbij te gaan;

Ik kan niet anders dan toegeven, achteloos de eindigheid van het leven negerend,

dat ik vervuld ben van angst en zorgen... en daardoor zo veel schaamte.

Nou, alles wat ik zie, ja alle afbeeldingen zijn wazig,

het is moeilijk om de toekomst te raden in de kortzichtige wereld.

Hoe moet deze eenvoudige handicap lichtjes worden genegeerd,

gezien de vreselijke blindheid waarmee ik ben geboren.

Dat hadden we moeten doen, maar we hebben hier nooit iets gevierd;

Ik hoor de doden roepen: «droefheid ligt op de loer in de donkerste uren...

…vlak voor de dageraad!»