Confessional - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Where do I begin,

where should I start?

So much to tell… or nothing at all.

At the end of the day it is all the same,

'cause that’s how things are.

No-one ever writes, no-one calls,

only replies, so I have to go first,

which is tiring and sad,

but all that I have,

so I just go ahead with it.

I do believe,

I do believe, I do believe, I do,

I do believe in friendship…-

in friendship and in truth.

I often try picturing what it

would be like to have a friend,

someone who spends his time

with me, enjoys my company

as much as I like him.

Someone who calls for no reason

at all, simply out of a whim…-

whom, at the end of the day,

I don’t have to pay

like everyone else.

Someone, who has no gain from

knowing my name, my weakness

or strength, who doesn’t pretend

and isn’t afraid to share pleasure

or pain, is honest and true.

Waar moet ik beginnen,

waar moet ik beginnen?

Zoveel te vertellen... of helemaal niets.

Aan het eind van de dag is het allemaal hetzelfde,

want zo zijn de dingen.

Niemand schrijft ooit, niemand belt,

alleen antwoorden, dus ik moet eerst gaan,

wat vermoeiend en verdrietig is,

maar alles wat ik heb,

dus ik ga er gewoon mee door.

Ik geloof wel,

Ik geloof, ik geloof, ik geloof,

Ik geloof in vriendschap...-

in vriendschap en in waarheid.

Ik probeer me vaak voor te stellen wat het is

zou graag een vriend willen hebben,

iemand die zijn tijd doorbrengt

met mij, geniet van mijn gezelschap

hoe graag ik hem ook mag.

Iemand die zonder reden belt

helemaal niet, gewoon uit een opwelling...-

wie, aan het eind van de dag,

Ik hoef niet te betalen

zoals iedereen.

Iemand die er geen baat bij heeft

mijn naam kennen, mijn zwakte

of kracht, wie doet niet alsof

en is niet bang om plezier te delen

of pijn, is eerlijk en waar.