Collision - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

The undeniably straight archer is dead.

Sadly masculine his naked body lies beside me,

stretched out on the pale sheets

of my otherwise deserted bed.

I do not know how he got here.

I am not even sure, if I am hiding him.

Trophy or lost property … -

did I drag him to this place,

slave to some dark desire,

or have I merely found him here

in childlike innocence and curiosity?

Assuming blackness,

his left nipple is now facing me … -

the same old symbol for reality,

further than ever from attraction

(except, of course, for crawling things).

But we’re all crawling on some floor … -

you will not tease me, nevermore!

His head now points towards the window in the west,

his feet towards the door,

his limbs in slight disorder

after my vain attempt to move him over

to a slightly different position.

I fear that the disturbance of his rest

has caused some liquid «correspondence»

to escape his quiet, oh so human shell.

What secrets do you hide in there?

Leaning my face against the left side of his flesh,

I place my right hand gently now upon his belly,

hoping not to wake the horrors of that

half-forgotten sense …

I can’t believe that I do actually consider this again:

I must refuse to share my bed now

with carcass of a man!

No vicious jokes to break the fragile little heart,

this is the deeper secret of the worlds we are apart …

Is this perhaps some kind of test?

Shall I have vengeance on your flesh?

Now that you’re dead am I supposed

to inflict that sentence on your corpse?

To pay you back the laughter,

that never really flooded from your mouth.

Would your thin lips have ever released

such agony and shame on me?

Scared to death by and of my own request … -

maybe like this it’s really for the best.

I’ll seal your carcass with a kiss … and let you disappear…

De onmiskenbaar rechte boogschutter is dood.

Droevig mannelijk ligt zijn naakte lichaam naast me,

uitgestrekt op de bleke lakens

van mijn anders verlaten bed.

Ik weet niet hoe hij hier is gekomen.

Ik weet niet eens zeker of ik hem verberg.

Trofee of verloren eigendom ... -

heb ik hem naar deze plek gesleept,

slaaf van een duister verlangen,

of heb ik hem hier net gevonden?

in kinderlijke onschuld en nieuwsgierigheid?

Uitgaande van zwartheid,

zijn linkertepel is nu naar mij gericht ... -

hetzelfde oude symbool voor de werkelijkheid,

verder dan ooit van attractie

(behalve natuurlijk voor kruipende dingen).

Maar we kruipen allemaal op een verdieping... -

je zult me ​​niet plagen, nooit meer!

Zijn hoofd wijst nu naar het raam in het westen,

zijn voeten naar de deur,

zijn ledematen in lichte wanorde

na mijn vergeefse poging om hem te verplaatsen

naar een iets andere positie.

Ik vrees dat de verstoring van zijn rust

heeft geleid tot wat vloeibare «correspondentie»

om te ontsnappen aan zijn stille, o zo menselijke omhulsel.

Welke geheimen verberg je daarin?

Leun mijn gezicht tegen de linkerkant van zijn vlees,

Ik leg mijn rechterhand nu zachtjes op zijn buik,

in de hoop de verschrikkingen daarvan niet wakker te maken

half vergeten verstand...

Ik kan niet geloven dat ik dit nog eens overweeg:

Ik moet nu weigeren mijn bed te delen

met karkas van een man!

Geen gemene grappen om het fragiele hartje te breken,

dit is het diepere geheim van de werelden die we gescheiden zijn ...

Is dit misschien een soort test?

Zal ik wraak nemen op je vlees?

Nu je dood bent, zou ik denken

om die zin op je lijk te leggen?

Om je de lach terug te betalen,

die nooit echt uit je mond stroomde.

Zouden je dunne lippen ooit zijn losgekomen

zoveel pijn en schaamte over mij?

Doodsbang door en op mijn eigen verzoek ... -

misschien is het op deze manier echt het beste.

Ik verzegel je karkas met een kus ... en laat je verdwijnen ...