La résiliation - Grand Corps Malade, Ben Mazué

D’abord il y aura le manque

Collé à la peau, chevillé

À nous pourrir la vie, chacun de son côté

À questionner ce choix, celui d'être parti et de s'être quitté

Comme si c'était pas assez dur de se séparer, de changer d’existence

D’accepter de renoncer à l'éternalité de notre co-résidence

Tous les moments, tous les endroits

Se feront l'écho de notre histoire aussi

Nous rappelleront une anecdote et viendront à l’envie

Déclencher un auto-tsunami

Il nous restera les dossiers à fermer, le quotidien à clôturer

Les peurs qu’il faudra ceinturer

L’appartement, les assurances, la paperasse à la con

Il faudra tuer notre histoire à chaque résiliation

Cette obsession amère, cette souffrance continue

Cet appétit désert, le monde qu’on regarde par-dessus

Tantôt on vole, tantôt on chute

Souvent on chute, la tête en bas

Au bout de quelques mois, il nous restera ça

Une année ou deux passeront, la souffrance sera moins vive

Parfois même gageons que certains disent qu’elle disparaîtra

On repensera aux vacances, aux beaux endroits

Le sourire naissant on se rappellera certains jolis ébats

Il y aura encore çà et là de notre vie commune

Ce lit, ce canapé, cette lampe-lune

Un stylo survivant, à l’origine à toi

Devenu avec le temps un marqueur de nous

Là, au bout d’une année ou deux, il nous restera les souvenirs intacts qu’on

évoque sans haine

Et puis quelques objets qui trahissent naïvement mais sans causer de peine

Au bout de ce temps-là, il nous restera ça

Each time we talk about love

It’s with always and never

Always and never

Les années passant, quatre, cinq, ça change selon les gens, les souvenirs

terniront

Quelques bribes seulement restées accrochées au cœur mais loin de la raison

Les objets auront vécu, seront cassés

Le lit, le canapé ont été remplacés

Plus rien ne vit, plus rien n’a survécu

On a rasé notre île à force d’oublier pour avancer pour éviter les rechutes

stériles

Et pour ne pas froisser l’amoureuse d’aujourd’hui

On finit par effacer l’amour qui a péri

Il reste encore cet abonnement à nos deux noms mais qui ne veut plus rien dire

Alors pour enfin clore cette résiliation, pour enfin en finir

Je décide, pourtant on le fait jamais, de t’appeler

Mais c’est même plus le bon numéro

Alors je me dis: «voilà, alors un abonnement à nos deux noms finalement au

bout de ce temps là, c’est ce qui nous restera »

Eerst zal er gebrek zijn

Gelijmd op de huid, vastgepend

Om ons leven te ruïneren, ieder op zijn eigen

Om deze keuze in twijfel te trekken, te hebben verlaten en te hebben verlaten

Alsof het niet moeilijk genoeg was om uit elkaar te gaan, om je bestaan ​​te veranderen

Om af te zien van de eeuwigheid van onze co-residence

Alle tijden, alle plaatsen

Zal ook onze geschiedenis weerspiegelen

Zal ons herinneren aan een anekdote en jaloers worden

Activeer een zelftsunami

We zullen nog steeds de bestanden hebben om te sluiten, de dagelijkse om te sluiten

De angsten die overwonnen moeten worden

Het appartement, de verzekering, de bullshit papierwerk

We zullen bij elke beëindiging ons verhaal moeten doden

Deze bittere obsessie, dit lijden duurt voort

Deze lege eetlust, de wereld waar we over kijken

Soms vliegen we, soms vallen we

Vaak vallen we ondersteboven

Na een paar maanden houden we dit over

Een jaar of twee zal voorbijgaan, het lijden zal minder zijn

Soms wedden we zelfs dat sommigen zeggen dat het zal verdwijnen

We denken terug aan vakanties, mooie plekjes

De ontluikende glimlach zullen we ons enkele leuke capriolen herinneren

Er zal nog steeds hier en daar van ons leven samen zijn

Dit bed, deze bank, deze maanlamp

Een overlevende pen, oorspronkelijk van jou

Word na verloop van tijd een marker van ons

Daar blijven we na een jaar of twee achter met de intacte herinneringen die we

oproepen zonder haat

En dan nog wat voorwerpen die naïef verraden maar zonder pijn te doen

Aan het einde van die tijd houden we dit over

Elke keer als we het over liefde hebben

Het is met altijd en nooit

Altijd en nooit

Naarmate de jaren verstrijken, vier, vijf, verandert het afhankelijk van de mensen, de herinneringen

zal bezoedelen

Slechts een paar stukjes in het hart, maar verre van reden

Objecten zullen hebben geleefd, zullen worden gebroken

Het bed, de bank zijn vervangen

Niets meer leeft, niets meer overleefd

We hebben ons eiland met de grond gelijk gemaakt door te vergeten vooruit te gaan om terugval te voorkomen

steriel

En om de minnaar van vandaag niet te beledigen

Uiteindelijk wissen we de liefde uit die vergaan is

Er is nog steeds dit abonnement op onze twee namen, maar dat betekent niets meer

Dus om deze beëindiging definitief te sluiten, om deze definitief te beëindigen

Ik besluit, maar dat doen we nooit, om je te bellen

Maar het is niet eens meer het juiste nummer

Dus ik heb zoiets van, "Hier, dus een abonnement op onze beide namen is eindelijk bij

na die tijd is dat wat we zullen overhouden"