Un bonheur incompréhensible - Anne Sylvestre

Pendant des années j’ai senti

En m’en retournant sur Paris

Juste après le péage

Comme une odeur de bois coupé

Un parfum de sève échappée

Familière et sauvage

Je la guettais, fugitive

De ma voiture captive

Mes narines frémissaient

Tandis que m’envahissait

Un bonheur incompréhensible

Comme un souvenir impossible

D’une autre vie, comme un regret

Ou la prescience d’un après

Où ça sentirait la résine

La planche qu’on a rabotée

La fougère et le noisetier

Moi qui suis pourtant citadine

Et même si j’ai tout mon temps

Je sais qu’une forêt m’attend

On peut croire qu’on a rêvé

Dire qu’il n’est rien arrivé

Qu’on s’est fait des idées

Une odeur, c’est bien imprécis

Et pourquoi cette odeur, ici

Sur la route bondée?

Je n’ai jamais eu l’audace

De rechercher cette place

Craignant de ne rien trouver

Qui puisse justifier

Ce bonheur incompréhensible

Comme un sourire irrépressible

Ou comme l’ineffable joie

Qu’on éprouve à rentrer chez soi

Où le feu brûlerait dans l'âtre

Où l’on n’aurait qu'à se poser

Dans un fauteuil se reposer

Où l’on n’aurait plus à se battre

Et même si j’ai tout mon temps

Je sais qu’une maison m’attend

Après, je suis restée longtemps

Sans faire la route et pourtant

La semaine dernière

Je m’en retournais sur Paris

Et j’avais assis deux petits

Sur la banquette arrière

Ils regardaient des images

Puis, juste après le péage

Ont soudain levé le front

Et déclaré «Ça sent bon !»

C’est sans doute incompréhensible

Je dois avoir le cœur sensible

Mais j’en ai eu les larmes aux yeux

Je n’avais pas rêvé ce lieu

Il existait, il est à prendre

Il suffit de suivre l’odeur

Un jour que je n’aurai pas peur

Je ne pourrai pas me méprendre

Et même si j’ai tout mon temps

Peut-être qu’un bonheur m’attend

Un jour que je n’aurai pas peur

Je ne pourrai pas me méprendre

Et même si j’ai tout mon temps

Peut-être qu’un bonheur m’attend

Ik voelde me al jaren

Terugkeren naar Parijs

Net na de tol

Als een geur van gekapt hout

Een geur van ontsnapt sap

Vertrouwd en wild

Ik keek naar haar, voortvluchtige

Van mijn gevangen auto

Mijn neusgaten trilden

Toen ik binnenviel

Een onbegrijpelijk geluk

Als een onmogelijke herinnering

Uit een ander leven, als een spijt

Of de voorkennis van een after

Waar het naar hars zou ruiken

De plank die geschaafd is

De varen en de hazelaar

Ik die toch een stadsbewoner ben

En ook al heb ik alle tijd

Ik weet dat er een bos op me wacht

We kunnen geloven dat we aan het dromen waren

zeggen dat er niets is gebeurd

Dat we ideeën kregen

Een geur is erg onnauwkeurig

En waarom deze geur hier

Op de drukke weg?

Ik heb nooit het lef gehad

Deze plaats zoeken

Bang om niets te vinden

Wie kan rechtvaardigen?

Dit onbegrijpelijke geluk

Als een onstuitbare glimlach

Of zoals de onuitsprekelijke vreugde

Hoe het voelt om thuis te komen

Waar het vuur zou branden in de haard

Waar je maar naar hoeft te vragen

In een fauteuil om uit te rusten

Waar we niet meer zouden hoeven vechten

En ook al heb ik alle tijd

Ik weet dat er een huis op me wacht

Toen bleef ik lang

Zonder te rijden en toch

Vorige week

Ik ging terug naar Parijs

En ik had twee kleine gezeten

Op de achterbank

Ze waren foto's aan het kijken

Dan, net na de tol

Plotseling hieven hun hoofden op

En verklaarde: "Het ruikt lekker!"

Het is waarschijnlijk onbegrijpelijk

Ik moet een gevoelig hart hebben

Maar ik kreeg tranen in mijn ogen

Ik heb deze plek niet gedroomd

Het bestond, het moet worden genomen

Volg gewoon de geur

Een dag dat ik niet bang zal zijn

Ik kan me niet vergissen

En ook al heb ik alle tijd

Misschien wacht het geluk op mij

Een dag dat ik niet bang zal zijn

Ik kan me niet vergissen

En ook al heb ik alle tijd

Misschien wacht het geluk op mij