Jeannette - Anne Sylvestre

Ne me dites pas que Jeanne était belle

Ne me dites pas, ne me dites pas

Que tous les garçons se seraient pour elle

Fait couper les bras

Elle avait les mains fortes qui consolent

Le regard pesant des femmes comblées

Et cette splendeur de la faux qui vole

Sur les champs de blé

Par Dieu, je le sais bien qu’elle était belle, Jeannette

Qu’elle avait le cœur grand comme un buisson de fleurs

Une auberge de cœur où tous les gueux s’arrêtent

Venant y déposer leur bagage et leur peur

Jeanne avait les bras courbés pour la gerbe

Et l’homme était gerbe en ses bras, la nuit

Elle moissonnait ses peines acerbes

Fauchait ses ennuis

Elle avait le flanc creusé en corbeille

Pour y recueillir les fruits de l'été

Ses lèvres savaient comme des abeilles

Aux fleurs s’arrêter

Par Dieu, je le sais bien qu’elle était belle, Jeannette

Qu’elle avait le cœur grand comme un buisson de fleurs

Une auberge de cœur où tous les gueux s’arrêtent

Venant y déposer leur bagage et leur peur

Quand elle passait, je la voulais morte

Moi, triste pucelle au cœur indistinct

Quand on l’a trouvée, c'était à ma porte

Un dimanche matin

Quand je vois dormir près de moi mon homme

Le seul que Jeannette en sa vie aima

Je ne parviens pas à trouver mon somme

Moi qui ne l’aime pas

Par Dieu, je le sais bien qu’elle était belle, Jeannette

Qu’elle avait le cœur grand comme un buisson de fleurs

Une tombe fleurie où ma pensée s’arrête

Pour y calmer un peu mon sommeil et ma peur

Zeg me niet dat Jeanne mooi was

Vertel het me niet, vertel het me niet

Dat alle jongens voor haar zouden zijn

Laat je armen afsnijden

Ze had sterke handen die troostten

De zware blik van vervulde vrouwen

En deze pracht van de vliegende zeis

Op de korenvelden

Bij God, ik weet dat ze mooi was, Jeannette

Dat haar hart zo groot was als een bos bloemen

Een gezellige herberg waar alle bedelaars stoppen

Komen om hun bagage en hun angst neer te leggen

Jeanne had haar armen gebogen voor de schoof

En de man was 's nachts een schoof in zijn armen

Ze oogstte haar bittere verdriet

Zijn problemen geoogst

Ze had haar zijde uitgehold in een mand

Om daar de vruchten van de zomer te verzamelen

Haar lippen wisten als bijen

Bij de bloemenstop

Bij God, ik weet dat ze mooi was, Jeannette

Dat haar hart zo groot was als een bos bloemen

Een gezellige herberg waar alle bedelaars stoppen

Komen om hun bagage en hun angst neer te leggen

Toen ze stierf, wilde ik haar dood

Ik, verdrietig meisje met een onduidelijk hart

Toen we het vonden, stond het voor de deur

Op een zondagochtend

Als ik mijn man naast me zie slapen

De enige waar Jeannette in haar leven van hield

Ik kan mijn som niet vinden

Ik die hem niet mag

Bij God, ik weet dat ze mooi was, Jeannette

Dat haar hart zo groot was als een bos bloemen

Een bloemrijk graf waar mijn gedachten stoppen

Om mijn slaap en mijn angst een beetje te kalmeren