Plus personne à paris - Anne Sylvestre

Je n’ai plus personne à Paris

Je n’ai plus personne à Paris

Je croyais avoir des amis

Oui, de ceux que ne déracine

Aucun orage

Je n’ai plus personne à Paris

L’un après l’autre ils sont partis

Partis de corps ou bien de cœur

Partis se faire aimer ailleurs

Et c’est dommage

Qu’ils aient laissé ce vide en moi

Et tout ce froid

Tant va l’ami, tant va l’amour

Tant vont les nuits, tant vont les jours

Qu'à peine les a-t-on connus

Qu'à peine les a-t-on tenus

Qu’ils vous échappent

À peine avait-on commencé

De les faire coïncider

Avec ses rêves, avec sa vie

Qu’il faut, avant d’avoir servi

Plier la nappe

Je n’ai plus personne à Paris

Je n’ai plus personne à Paris

Moi, j’aimais tant les inviter

L’un après l’une ont déserté

Vers d’autres tables

Qui leur servira ces repas

Que sans eux, je ne ferai pas?

Et ma tendresse, avec mes vins

Resteront à vieillir en vain

Inconsolables

De n’avoir pas su leur donner

Goût de rester

Tant sont tissés de tous nos jours

Que le moindre de nos détours

Nous fait perdre un ami, souvent

Et ce n’est jamais le suivant

Qui le remplace

Et l’on apprend, avec le temps

À faire taire en soi l’enfant

Qui, pour qu’on veuille l'écouter

Aimait partager son goûter

Après la classe

Je n’ai plus personne à Paris

Et je crois que j’ai bien compris

Je garde mes chagrins pour moi

Et je crois, je crois cette fois

Bien être adulte

De vous, je n’attendrai plus rien

Mais si vous trouvez le chemin

Qui vous ramènerait chez moi

Il est possible que la joie

Qui en résulte

Emplisse les rues de Paris

Me rende quelqu’un à Paris

Ik heb niemand meer in Parijs

Ik heb niemand meer in Parijs

Ik dacht dat ik vrienden had

Ja, van degenen die niet ontwortelen

Geen storm

Ik heb niemand meer in Parijs

De een na de ander vertrokken

Delen van het lichaam of van het hart

Weg om ergens anders geliefd te worden

En dat is jammer

Dat ze deze leegte in mij hebben achtergelaten

En al dit koud

Zo gaat de vriend, zo gaat de liefde

Dus ga de nachten, dus ga de dagen

Dat we ze amper kenden

We hielden ze amper vast

Laat ze aan je ontsnappen

We waren amper begonnen

Om ze samen te laten vallen

Met haar dromen, met haar leven

Dat is nodig, voordat je hebt gediend

Vouw het tafelkleed

Ik heb niemand meer in Parijs

Ik heb niemand meer in Parijs

Ik, ik vond het zo leuk om ze uit te nodigen

De een na de ander is in de steek gelaten

Naar andere tafels

Wie zal ze deze maaltijden serveren?

Wat zal ik zonder hen niet doen?

En mijn tederheid, met mijn wijnen

Zal blijven om tevergeefs oud te worden

ontroostbaar

Omdat je niet weet hoe je ze moet geven

Proef om te blijven

Er is zoveel geweven vandaag

Dat de minste van onze omwegen

Zorgt ervoor dat we vaak een vriend verliezen

En het is nooit de volgende

Wie vervangt hem?

En we leren, na verloop van tijd

Om het kind van binnen tot zwijgen te brengen

Wie, zodat we naar hem willen luisteren

Vond het leuk om zijn snack te delen

Na de les

Ik heb niemand meer in Parijs

En ik denk dat ik het goed heb

Ik hou mijn verdriet voor mezelf

En ik geloof, ik geloof deze keer

volwassen welzijn

Van jou verwacht ik niets meer

Maar als je de weg vindt

Wie zou je naar huis brengen

Het is mogelijk dat vreugde

Resulterend

Vul de straten van Parijs

Geef me iemand in Parijs