Un bateau mais demain - Anne Sylvestre

Un bateau s’est cassé, Baptiste

Nous n’irons plus sur les rochers

Les gens de la côte sont tristes

Ils ont le cœur tout arraché

Un bateau s’est cassé, il sombre

Bien sûr, ce n’est pas le premier

Mais avec lui s’approche l’ombre

Nous n’irons plus jamais pêcher

Un bateau s’est cassé, Gaëlle

Il vomit du noir assassin

Il tue la mer et avec elle

Tout ce qui vivait dans son sein

Il endeuille à jamais les plages

Il désespère les marins

Empoisonne les coquillages

Et les oiseaux mourront demain

On me dira «Reste à ta place

Occupe-toi donc des enfants»

Avec quoi veut-on qu’on les fasse

Ces chansons de vagues et de vent?

Avec quoi veut-on qu’on les berce

Tous ces enfants désenchantés?

Quand je pense à ce qu’on leur laisse

Je n’ose plus les regarder

Un bateau s’est cassé, Carole

Un bateau empoisonne tout

Et les beaux poèmes s’envolent

On vit dans un monde de fous

Demain, ça en sera un autre

Et pourquoi ça s’arrêterait?

On se repassera la faute

La belle jambe que ça nous fait

Un bateau s’est cassé, Grégoire

On veut déjà nous rassurer

Et pourtant, c’est la mer à boire

À boire et puis à en crever

Un bateau mais demain, Carine

Puisqu’un bateau a pu faillir

Demain, ce sera une usine

Qui sera la mort à venir

On me dira «Vas-tu te taire !»

Mais demain tout sera foutu

Qu’auront-ils fait de notre Terre?

Nous n’irons plus, nous n’irons plus

Nous n’irons plus au bois, les mômes

Tous les arbres sont défeuillés

Restera-t-il quelques fantômes

Pour dire «Nous avons été»?

Un bateau s’est cassé, Armelle

Et nous irons sur les rochers

Avec nos seaux, avec nos pelles

Comme si rien n’avait changé

Mais ça ne sera pas du sable

Nous n’y ferons pas de châteaux

Dans tout ce noir irréparable

L’espoir s’enlisera bientôt

Tout comme crèvent les oiseaux

Een boot brak, Baptiste

We gaan niet meer op de rotsen

De mensen aan de kust zijn verdrietig

Ze zijn er kapot van

Een boot brak, hij zinkt

Het is natuurlijk niet de eerste

Maar met hem komt de schaduw

We gaan nooit meer vissen

Een boot brak, Gaëlle

Hij braakt moorddadig zwart uit

Hij doodt de zee en daarmee

Alles wat in haar leefde

Het rouwt voor altijd om de stranden

Hij wanhoopt de zeelieden

Vergiftig de schelpen

En morgen gaan de vogels dood

Ik krijg te horen "Blijf op je plaats"

Dus zorg voor de kinderen”

Waar willen we dat ze mee gemaakt worden?

Die liedjes van golven en wind?

Waar willen we ze mee rocken?

Al die ontgoochelde kinderen?

Als ik denk aan wat we ze achterlaten

Ik durf er niet meer naar te kijken

Een boot brak, Carole

Een boot vergiftigt alles

En de mooie gedichten vliegen weg

We leven in een gekke wereld

Morgen is er weer een

En waarom zou het stoppen?

We zullen de schuld doorgeven

Het mooie been dat het ons geeft

Een boot is gebroken, Grégoire

We willen ons alvast geruststellen

En toch is het de zee om te drinken

Om te drinken en dan te sterven

Een boot maar morgen, Carine

Omdat een boot kan falen

Morgen is het een fabriek

Wie zal de komende dood zijn?

Ik krijg te horen: "Wil je je mond houden!"

Maar morgen is alles verpest

Wat zullen ze met onze aarde hebben gedaan?

We gaan niet meer, we gaan niet meer

We gaan niet meer naar het bos, kinderen

Alle bomen zijn bladloos

Zullen er nog een paar geesten over zijn?

Om te zeggen "We zijn geweest"?

Een boot brak, Armelle

En we gaan over de rotsen

Met onze emmers, met onze schoppen

Alsof er niets veranderd is

Maar het zal geen zand zijn

We zullen daar geen kastelen maken

In al deze onherstelbare duisternis

Hoop zal snel vervagen

Net zoals de vogels sterven