Si mon âme en partant - Anne Sylvestre

Si mon âme en partant ne peut, dans ses bagages

Emporter la douceur d’une soirée de mai

S’il lui faut oublier qu’existèrent jamais

Les algues, les cailloux ramassés sur les plages

Ne pourrait-elle au moins sauver quelques nuages?

De ceux qui couronnaient Sainte-Rose-du-Nord

Ou bien les étendues de colza jaune d’or

Que Clémence, à trois ans, saluait au passage

Si mon âme en partant, soudain se retrouvait

Orpheline de tout ce qui l'émerveillait

Je mourrais

À regret

Si mon âme en partant doit laisser sur la rive

Le parfum de la terre après les giboulées

Ou celui d’une ville au bitume lavé

Quand, au petit matin, les balayeuses arrivent

Ne peut-elle emporter cette fragrance vive

Du jasmin qui poussait au Jardin de Tassin

L’odeur de tel matou aux relents assassins

Ou l'étrange senteur des amours en dérive?

Si mon âme en partant, soudain se retrouvait

Orpheline de tout ce qui l'émerveillait

Je mourrais

À regret

Si mon âme en faisant son ultime balade

Devait abandonner les chansons de marins

Et le frémissement des tambours africains

La morsure dorée des musiques nomades

Garderait-elle pas, comme une dérobade

Le rire de Baptiste éclaboussant le ciel

Les larmes des pianos, les guitares fidèles

Et les saxos du jazz aux obscures glissades?

Si mon âme en partant, soudain se retrouvait

Orpheline de tout ce qui l'émerveillait

Je mourrais

À regret

Si mon âme en fuyant doit oublier, sereine

Les enfants de mon corps et ceux de mes chansons

Les fêtes célébrées dans certaines maisons

Notre-Dame de dos, couchée près de la Seine

S’il lui faut dépouiller l’amour avec la peine

Et ne rien ressentir, pas même le regret

De n’avoir pas été celle qu’on espérait

Mais juste le brouillon d’une autre si lointaine

Quand mon âme, en partant, depuis toujours saura

Qu’on y va sans bagages à ce rendez-vous-là

Croyez-moi

Elle reviendra !

Als mijn vertrekkende ziel dat niet kan, in zijn bagage

Haal de zoetheid van een mei-avond weg

Als hij moet vergeten dat ze nooit hebben bestaan

Zeewier, kiezelstenen opgepikt op de stranden

Kon ze niet op zijn minst een paar wolken redden?

Van degenen die Sainte-Rose-du-Nord . hebben gekroond

Of de uitgestrekte goudgele koolzaad

Die Clémence, op driejarige leeftijd, begroette bij het passeren

Als mijn ziel wegging, plotseling zichzelf vond

Verweesd van alles wat haar verwonderde

ik ging dood

Met spijt

Als mijn vertrekkende ziel aan de kust zou vertrekken

De geur van de aarde na de buien

Of die van een stad met gewassen asfalt

Wanneer in de vroege ochtend de veegmachines arriveren

Kan ze deze levendige geur niet wegnemen?

Jasmijn die groeide in de Jardin de Tassin

De geur van zo'n kater met moorddadige hints

Of de vreemde geur van ronddrijvende liefdes?

Als mijn ziel wegging, plotseling zichzelf vond

Verweesd van alles wat haar verwonderde

ik ging dood

Met spijt

Als mijn ziel zijn laatste rit maakt

Moest de zeemansliedjes opgeven

En het trillen van Afrikaanse drums

De gouden hap van nomadische muziek

Zou ze het niet houden, als een uitvlucht?

Baptiste's gelach spettert in de lucht

De tranen van de piano's, de trouwe gitaren

En de saxofoons van jazz met donkere slips?

Als mijn ziel wegging, plotseling zichzelf vond

Verweesd van alles wat haar verwonderde

ik ging dood

Met spijt

Als mijn vluchtende ziel het moet vergeten, sereen

De kinderen van mijn lichaam en die van mijn liedjes

Festivals gevierd in bepaalde huizen

Notre-Dame van achteren, liggend in de buurt van de Seine

Als hij liefde met pijn moet strippen

En voel niets, zelfs geen spijt

Dat we niet degene waren waarop we hadden gehoopt

Maar gewoon het ontwerp van een ander zo ver weg

Wanneer mijn ziel, die weggaat, voor altijd zal weten

Laten we zonder bagage naar deze meeting gaan

Geloof me

Ze komt terug !