S'il fallait faire la guerre - Anne Sylvestre

S’il fallait faire la guerre

Mon beau

Bien sûr, tu irais la faire

Bravo !

Et malgré que tu détestes

Les fusils et tout le reste

Ton dernier regard

Je ne l’aurais pas sur le quai d' la gare

Ton dernier regard

Tu me le donnerais trop tard

Quand vous vous trouvez entre hommes

Mon grand

Ça se passe toujours comme

Dans l' temps

Comme sur les bancs de classe

Quand les filles vous embarrassent

C'était le bon temps

On courait la lande, on courait les champs

Nous, pendant ce temps

On restait près de nos mamans

Car la vie est ainsi faite

Mon doux

Vous partez et ce qui reste

C’est nous

Nous qui nous cassons la tête

À vous attendre, c’est bête

Mais il ne faut pas

Que ça nous chagrine et cætera

La soupe cuira

Pour nos prochains petits soldats

À la guerre comme à la chasse

C’est vrai

Ce n’est jamais notre place

Je sais

Nous faisons des maladresses

Et avec notre tendresse

Nous dérangeons tout

Dieu merci, vous ne le faites pas, vous !

Nous dérangeons tout

Nous mettons notre cœur partout

Mais on est mieux à se battre

Je crois

Qu'à rester auprès de l'âtre

Si froid

Et si c'était à refaire

Comme le disait mon père

Moi, je vous le dis

Tous en moins d’une heure, seraient repartis

Nos frères, nos maris

Et nos amours et nos petits

Laisse-moi penser encore

Mon beau

Que tout ça, c’est du folklore

Mélo

De l’histoire inévitable

Que l’on se raconte à table

Et que mon regard

Ne te suivra pas sur le quai d’une gare

Et que nos regards

Ne se croiseront pas trop tard

Als we oorlog moesten voeren

Mijn mooie

Natuurlijk zou je

juichen!

En hoewel je haat

Met geweren en zo

je laatste blik

Ik zou het niet op het perron hebben

je laatste blik

Je zou het me te laat geven

Wanneer je jezelf onder de mannen bevindt

Mijn grote

Het gaat altijd als

Op tijd

Zoals op de schoolbanken

Wanneer meisjes je in verlegenheid brengen

Het was een goede tijd

We renden over de hei, we renden over de velden

wij ondertussen

We bleven dicht bij onze moeders

Want zo is het leven

Mijn lieve

Je gaat weg en wat blijft?

Wij zijn het

Wij die ons hoofd breken

Op je wachten is gek

Maar dat hoeft niet

Dat het ons verdriet doet enzovoorts

De soep zal koken

Voor onze volgende kleine soldaten

In oorlog als in de jacht

Het is waar

Het is nooit onze plaats

ik zeg

We maken fouten

En met onze tederheid

We storen alles

Godzijdank doe je dat niet!

We storen alles

We leggen ons hart overal neer

Maar we zijn beter in vechten

ik geloof

Blijf dan bij de haard

Zo koud

En als we het opnieuw zouden moeten doen

Zoals mijn vader altijd zei

ik zeg het je

Alles in minder dan een uur, zou weg zijn

Onze broers, onze echtgenoten

En onze liefdes en onze kleintjes

laat me nog eens nadenken

Mijn mooie

Dat het allemaal folklore is

Melo

Van onvermijdelijke geschiedenis

Laten we praten aan tafel

En mijn blik

Zal je niet volgen op een perron

En onze ogen

Zal niet te laat afspreken