Pas encore pas déjà - Anne Sylvestre

Ne me faites pas ça

Pas ça, non, pas encore

Non, ne fructifiez pas

Pas encore, pas déjà !

Enfin, je m'éloignais de ces années de brume

Enfin, je m'ébrouais

Enfin, je déposais mon doux fardeau de plume

Et je me dépliais

Mon cœur se dénouait, reprenait sa vitesse

Battait enfin pour lui

Mes mains se retenaient de donner des caresses

Moi, j’apprenais l’oubli

Ne me faites pas ça

Pas ça, non, pas encore

Non, ne fructifiez pas

Pas encore, pas déjà !

Enfin je me coupais de ces années si douces

Et si cruelles aussi

Il est de ces soleils qui, s’ils vous éclaboussent

Vous retirent la vie

L’enfant qu’on a mûri, on s’efforce qu’il croisse

On l’accompagne un peu

On apprivoise aussi l’inévitable angoisse

En faisant ce qu’on peut

Ne me faites pas ça

Pas ça, non, pas encore

Non, ne fructifiez pas

Pas encore, pas déjà !

Enfin je m'évadais !

Du moins je faisais mine

De vous laisser courir

Sur les chemins montants que l’amour illumine

Au risque d’en souffrir

Je faisais de mon mieux famille buissonnière

Herbe et ronces mêlées

Mais toujours ma tendresse unit comme charnière

Rêve et réalité

Ne me faites pas ça

Pas ça, non, pas encore

Non, ne fructifiez pas

Pas encore, pas déjà !

On attend plus ou moins que l’on soit homme ou femme

D’un jour se prolonger

Mais un trop grand bonheur vous accapare l'âme

Et je sens le danger

Je sais que j’en serai bien pire qu’amoureuse

Épouvantablement

J’ai peur que mes chansons ne soient plus que berceuses

Attendez un moment

Si vous me faites ça

Sachez bien que j’en rêve

Si vous me faites ça

Moi, je l’attends déjà

Moi, je l’attends déjà

Doe mij dit niet aan

Niet dat, nee, nog niet

Nee, geen fruit

Nog niet, nog niet!

Eindelijk liep ik weg van die wazige jaren

Eindelijk snoof ik

Eindelijk legde ik mijn lieve verenlast neer

En ik was aan het ontvouwen

Mijn hart was aan het ontrafelen, het opvoeren van snelheid

Was eindelijk aan het vechten voor hem

Mijn handen weerhouden van het geven van liefkozingen

Ik, ik leerde vergeten

Doe mij dit niet aan

Niet dat, nee, nog niet

Nee, geen fruit

Nog niet, nog niet!

Eindelijk heb ik mezelf afgesneden van die zoete jaren

En ook zo wreed

Hij is een van die zonnen die, als ze op je spatten...

Neem je leven weg

Het kind dat we hebben gerijpt, we streven ernaar om te groeien

We begeleiden hem een ​​beetje

We temmen ook de onvermijdelijke angst

Door te doen wat we kunnen

Doe mij dit niet aan

Niet dat, nee, nog niet

Nee, geen fruit

Nog niet, nog niet!

Eindelijk ben ik ontsnapt!

Ik deed tenminste alsof

Om je te laten rennen

Op de stijgende paden die liefde verlicht

Op het risico van lijden

Ik deed mijn best spijbelfamilie

Gras en bramen gemengd

Maar toch verenigt mijn tederheid zich als een scharnier

droom en werkelijkheid

Doe mij dit niet aan

Niet dat, nee, nog niet

Nee, geen fruit

Nog niet, nog niet!

We verwachten min of meer man of vrouw te zijn

Van één dag tot verlenging

Maar te veel geluk neemt je ziel over

En ik voel het gevaar

Ik weet dat ik veel erger zal zijn dan verliefd

verschrikkelijk

Ik ben bang dat mijn liedjes maar slaapliedjes zijn

Wacht even

Als je me dit aandoet

Weet dat ik ervan droom

Als je me dit aandoet

Ik, ik wacht al

Ik, ik wacht al