On s'est connus - Anne Sylvestre

On s’est connus comme deux marins retour de pêche

Les yeux perdus encore et cherchant l’horizon

Qui mettent pied à terre et que rien ne dépêche

Puisqu’aussi bien la mer, c’est pour eux la maison

On s’est connus comme ça, on était bien ensemble

Tu parlais mon langage et j’entendais ta voix

Et comme des enfants qu’un même jeu rassemble

Tous les deux nous avons hissé le grand pavois

Mais j’ai appris à être sage

À raccommoder mes filets

L’amour n’est pas un abordage

Un cœur ne s’prend pas au carrelet

Tu as mis à mes pieds tes filets pleins d’images

De soleils et de joies pêchés depuis longtemps

Comme je n’avais rien, tu voulais qu’on partage

Et j’ai tendu les mains pour que tu sois content

Tu connaissais la mer, tu revenais des îles

Quand moi, je n’en étais qu'à mon premier départ

La tempête, les vents, tu trouvais ça facile

Disant qu’on vient toujours accoster quelque part

Mais j’ai appris à être sage

À raccommoder mes filets

L’amour n’est pas un abordage

Un cœur ne s’prend pas au carrelet

On s’est connus, mais vois, ce n'était qu’une escale

Nous ne pouvions monter sur le même bateau

Oh !

Garde tes filets, range-les dans la cale

Il aurait bien fallu nous rencontrer plus tôt

Déjà le vent se lève, il faut que je m’en aille

N’oublie pas quand, au loin, tu t’en iras voguer

Le triste matelot qui n’avait rien qui vaille

Et qui n’avait jamais, non, jamais navigué

Car j’ai appris à être sage

À raccommoder mes filets

L’amour n’est pas un abordage

Un cœur ne s’prend pas au carrelet

We ontmoetten elkaar als twee matrozen terug van het vissen

Ogen nog steeds verloren en zoekend naar de horizon

Wie afstijgt en niets haast?

Aangezien beide de zee hun thuis is

We hebben elkaar zo leren kennen, we waren goed samen

Je sprak mijn taal en ik hoorde je stem

En zoals kinderen samengebracht door hetzelfde spel

We hebben allebei de verschansing gehesen

Maar ik heb geleerd wijs te zijn

Om mijn netten te herstellen

Liefde is geen botsing

Een hart neemt zichzelf niet mee naar de carrelet

Je legt aan mijn voeten je netten vol beelden

Van zonnen en vreugden lang gevangen

Omdat ik niets had, wilde je dat we het zouden delen

En ik stak mijn handen uit om je gelukkig te maken

Je kende de zee, je kwam terug van de eilanden

Toen ik, ik was pas bij mijn eerste vertrek

De storm, de wind, je vond het makkelijk

Zeggen dat we altijd ergens landen

Maar ik heb geleerd wijs te zijn

Om mijn netten te herstellen

Liefde is geen botsing

Een hart neemt zichzelf niet mee naar de carrelet

We hebben elkaar ontmoet, maar kijk, het was maar een tussenstop

We konden niet op dezelfde boot stappen

Oh !

Bewaar je netten, leg ze in het ruim

We hadden elkaar eerder moeten ontmoeten

De wind steekt al op, ik moet gaan

Vergeet niet wanneer je ver weg vaart

De droevige zeeman die niets waard was

En wie had nog nooit, nee, nooit gevaren?

Omdat ik geleerd heb wijs te zijn

Om mijn netten te herstellen

Liefde is geen botsing

Een hart neemt zichzelf niet mee naar de carrelet