Les dames de mon quartier - Anne Sylvestre

Les dames de mon quartier

De mon quartier d’orange

Jamais ne se mélangent

Aux familles d'à côté

Sur leur dos, attaché

Un drôle de petit ange

Dort sans qu’on le dérange

Les pieds bien écartés

Elles sont environnées

D’une belle marmaille

Un peu de toutes les tailles

Aux cheveux bien nattés

De leur pas chaloupé

On attendrait qu’elles aillent

Marcher dans les broussailles

Au lieu de ces pavés

Les dames de mon quartier

Quartier de pamplemousse

Elles ont la peau si douce

Qu’on dirait de la soie

Et leur décolleté

Que l'épaule repousse

Parfois nous éclabousse

Quand elles se déploient

Quelques bijoux dorés

Éclairent leur visage

Parfois un tatouage

Met une ombre bleutée

Qu’elles ont rapportée

De leur lointain village

Pour vivre dans des cages

Sans rien à regretter

Les dames de mon quartier

De mon quartier de mangue

Quand elles montrent la langue

On dirait un rosier

Mais brève est leur gaieté

Quand le rire s'étrangle

En silence, elles tanguent

Rejoindre leur clapier

Ignorant les passants

Leurs petits à la traîne

Marchant comme des reines

Et le regard absent

Elles savent que les attend

Semaine après semaine

La chambre déjà pleine

Et le prochain enfant

Les dames de mon quartier

De mon quartier de lune

Je n’en connais aucune

Mais je peux bien rêver

Les avoir rencontrées

Au détour d’une dune

À l'épaule, chacune

Une cruche à porter

Remplie aux sources oubliées

De dames in mijn buurt

Van mijn oranje wig

Meng nooit

Aan de families hiernaast

Op hun rug, vastgebonden

Een grappige kleine engel

Ongestoord slapen

Voeten wijd uit elkaar

Ze zijn omsingeld

Van een mooie snotaap

Een beetje van alle maten

Met goed gevlochten haar

Van hun wuivende stap

We zouden wachten tot ze weg waren

Loop in de borstel

In plaats van deze kasseien

De dames in mijn buurt

Grapefruit wig

Ze hebben zo'n zachte huid

Lijkt op zijde

En hun decolleté

Laat de schouder naar achteren duwen

Spettert ons soms

Wanneer ze zich ontvouwen

Enkele gouden sieraden

Verlicht hun gezichten

Soms een tatoeage

Geeft een blauwachtige schaduw

Wat ze meldden?

Uit hun verre dorp

In kooien leven

Met niets om spijt van te hebben

De dames in mijn buurt

Van mijn mangowig

Wanneer ze de tong laten zien

Lijkt op een rozenstruik

Maar kort is hun vrolijkheid

Wanneer het lachen verslikt

In stilte wiegen ze

Sluit je aan bij hun hok

voorbijgangers negeren

Hun kleintjes lopen achter

Lopen als koninginnen

En de afwezige blik

Ze weten wat hen te wachten staat

week na week

De zaal is al vol

En het volgende kind

De dames in mijn buurt

Van mijn kwart maan

ik ken er geen

Maar ik kan goed dromen

om ze te hebben ontmoet

Rond een duin

Op de schouder, elk

Een kruik om te dragen

Gevuld met vergeten veren