Le pont du nord - Anne Sylvestre

Nos frères disparus sont comme nos amours

Tant que l’on n’a pas vu leur nom sur une pierre

On ne prend pas le deuil, on survit, on espère

Et malgré l'évidence on les attend toujours

On a beau le savoir, que tout est terminé

Qu’on ne remontera jamais le cours du fleuve

On soutiendra pourtant, malgré toutes les preuves

Que sur le pont du Nord un bal y est donné

Que sur le pont du Nord un bal y est donné

On met sa robe blanche et sa ceinture dorée

On ouvre les rideaux de toutes les fenêtres

On les a vus, pourtant, une nuit disparaître

En nous faisant des signes au bas de l’escalier

Et nos belles amours, toujours inespérées

On croit qu’elles prendront une place si tendre

On se laisse leurrer, mais comment s’en défendre

Elles arrivent toujours dans un bateau doré

Elles arrivent toujours dans un bateau doré

Quand sur le pont du Nord on a posé le pied

Dès la première danse, on a le cœur qui flanche

Les souvenirs sont là, qui roulent en avalanche

À peine qu’on nous lâche, on se croit oubliée

Et nos belles amours qu’on a tant désirées

Qu’on a tant confondues avec nos propres ombres

On les cherche en pleurant au milieu des décombres

À la troisième danse le pont s’est effondré

À la troisième danse le pont s’est effondré

Quand les cloches du Nord se mettent à sonner

On s’en va consulter les cartes, les pendules

On se retrouve alors de plus en plus crédule

Et l’on se sent de plus en plus abandonnée

On se dit que, peut-être, ils ont juste oublié

Et l’on regarde aux yeux tous les hommes qui passent

Et nos belles amours, un instant, les remplacent

Et partent en dénouant la ceinture dorée

Et partent en dénouant la ceinture dorée

Nos frères disparus sont comme nos amours

Tant que l’on n’a pas vu leur nom sur une pierre

On ne prend pas le deuil, on survit, on espère

Et malgré l'évidence, on les attend toujours

Et malgré l'évidence, on les attend toujours

Onze vermiste broers zijn als onze liefdes

Tot we hun naam op een steen zien staan

We rouwen niet, we overleven, we hopen

En ondanks het bewijs wachten we nog steeds op ze

Het maakt niet uit hoeveel we weten, het is allemaal voorbij

Dat we nooit de loop van de rivier zullen opgaan

Toch zal het worden beargumenteerd, ondanks al het bewijs

Dat daar op de Noordbrug een bal wordt gegeven

Dat daar op de Noordbrug een bal wordt gegeven

We deden haar witte jurk en haar gouden riem aan

We openen de gordijnen voor alle ramen

We zagen ze echter op een nacht verdwijnen

Onder aan de trap naar ons zwaaien

En onze mooie liefdes, altijd onverwacht

We geloven dat ze zo'n tedere plaats zullen innemen

We worden voor de gek gehouden, maar hoe kunnen we onszelf verdedigen?

Ze komen altijd aan in een gouden boot

Ze komen altijd aan in een gouden boot

Toen we op de North Bridge voet zetten

Vanaf de eerste dans hebben we het hart dat faalt

De herinneringen zijn er, rollend in lawine

Zodra we worden losgelaten, voelen we ons vergeten

En onze mooie liefdes waar we zo naar verlangden

Dat we zo verward zijn met onze eigen schaduwen

We zoeken ze huilend tussen het puin

Bij de derde dans stortte de brug in

Bij de derde dans stortte de brug in

Wanneer de klokken van het noorden beginnen te luiden

We gaan de kaarten raadplegen, de klokken

Dan worden we steeds onnozeler

En je voelt je steeds meer in de steek gelaten

We denken dat ze het misschien gewoon zijn vergeten

En we kijken in de ogen van alle mannen die passeren

En onze mooie liefdes, voor een moment, vervangen ze

En laat de gouden riem los

En laat de gouden riem los

Onze vermiste broers zijn als onze liefdes

Tot we hun naam op een steen zien staan

We rouwen niet, we overleven, we hopen

En ondanks het bewijs, wachten we nog steeds op ze

En ondanks het bewijs, wachten we nog steeds op ze