Le pauvre Pierre - Anne Sylvestre

Quand, un jour, le pauvre Pierre

Comprit qu’il ne vivrait pas

Tout seul avec ses chimères

Dans sa chambre, il s’enferma

Que laisserai-je à ma mère

Qui m’a déjà si peu vu?

Que laisserai-je à mon père

Pour m’avoir si fort tenu?

Pauvre Pierre, ta misère

C’est ton cœur qui l’a voulue

Que laisserai-je à mes frères

Pour preuve que j’ai vécu?

Preuve qu’il y a sur Terre

Des richesses inconnues

Il y a tant de merveilles

Dans ma tête et dans mon cœur

Je n’ai plus ni temps ni veille

Pour les verser dans les leurs

Pauvre Pierre, ta misère

Ne doit pas te faire peur

Cependant qu’il se lamente

Une fille l’entendit

Ni très belle ni amante

Simple et douce, à ce qu’on dit

Console-toi, pauvre Pierre

Elle lui ouvrit son corps

Au matin, dans la lumière

Elle se sauva dehors

Pauvre Pierre, ta misère

Recule, tu vis encore

Quand enfin le pauvre Pierre

Vint à peser sur son lit

Moins qu’une poignée de terre

La fille revint vers lui:

Pierre, ne perds pas courage

Car j’ai là, au fond de moi

Dans mon ventre, l’héritage

Que tu laisseras de toi

Pauvre Pierre, ta misère

N’est pas si grande, tu vois

Je porterai à ta mère

Cet enfant de toi reçu

Le donnerai à ton père

Disant que tu l’as voulu

Il montrera à tes frères

Que tu as aimé la vie

En l’entendant, pauvre Pierre

Juste avant la fin sourit

Pauvre Pierre, ta misère

N’est plus si grande aujourd’hui

Pauvre Pierre, sous la terre

Dans cet enfant, tu revis

Toen op een dag arme Peter

Realiseerde zich dat hij niet zou leven

Helemaal alleen met zijn hersenschimmen

In zijn kamer sloot hij zichzelf op

Wat zal ik aan mijn moeder overlaten?

Wie heeft me al zo weinig gezien?

Wat zal ik aan mijn vader overlaten?

Om me zo stevig vast te houden?

Arme Pierre, je ellende

Het is je hart dat het wilde

Wat zal ik aan mijn broers overlaten?

Als bewijs dat ik heb geleefd?

Bewijs dat er op aarde is

Onbekende rijkdom

Er zijn zoveel wonderen

In mijn hoofd en in mijn hart

Ik heb geen tijd meer en ben niet meer wakker

Om ze in de hunne te gieten

Arme Pierre, je ellende

Je hoeft je niet bang te maken

Terwijl hij klaagt

Een meisje hoorde hem

Noch erg mooi, noch minnaar

Simpel en lief, zeggen ze

Troost jezelf, arme Pierre.

Ze opende haar lichaam voor hem

In de ochtend, in het licht

Ze rende weg

Arme Pierre, je ellende

Stap terug, je leeft nog

Toen eindelijk arme Peter

Kwam op zijn bed wegen

Minder dan een handvol aarde

Het meisje kwam bij hem terug:

Peter, verlies de moed niet

Want ik heb daar, diep in mij

In mijn buik, het erfgoed

Wat je achterlaat

Arme Pierre, je ellende

Is niet zo groot, zie je?

Ik zal naar je moeder brengen

Dit kind van jou kreeg

Zal het aan je vader geven

Zeggen dat je het wilde

Hij zal je broers laten zien

Dat je van het leven hield

Ik hoor het, arme Pierre

Vlak voor het einde lacht

Arme Pierre, je ellende

Is niet zo groot nu

Arme Peter, onder de grond

In dit kind leef je weer