Le château de mes ancêtres - Anne Sylvestre

Le château de mes ancêtres

Était près de leur maison

Eussé-je vécu peut-être

En leur temps Jeanne ou Marion

J’aurais gardé les moutons

Le château de mes ancêtres

Couronnait une hauteur

Un baron en était maître

Eux étaient avec ferveur

Vignerons et laboureurs

Le rouet de mes aïeules

Ignorait encore le lin

Tandis que dans les éteules

Leurs gamines couraient seules

Glaner quelques menus brins

Mes aïeules souveraines

Tenaient bien raide leur dos

S’en allant à la fontaine

Dans leur jupon de futaine

Avant moi, porteuses d’eau

Le château de mes ancêtres

Etait entouré d’un bois

Etait-ce chênes ou hêtres

Ou platanes, je ne sais pas

On les a jetés à bas

Le château n’est plus lui-même

Et ses ombres l’ont quitté

Il s'écroule, et moi qui l’aime

Sans ses tours en diadème

Je n' peux plus le regarder

Ce n’est plus une demeure

Ce n’est plus une maison

Ainsi les souvenirs meurent

Il faut, avant que j’en pleure

Terminer cette chanson

Het kasteel van mijn voorouders

Was in de buurt van hun huis

Had ik misschien geleefd

In hun tijd Jeanne of Marion

Ik zou de schapen hebben gehouden

Het kasteel van mijn voorouders

Een hoogte gekroond

Een baron was meester

Ze waren vurig

Wijnbouwers en arbeiders

Het spinnewiel van mijn voorouders

Ik kende vlas niet meer

Terwijl in de stoppels

Hun kinderen renden alleen

Pluk een paar kleine takjes

Mijn soevereine voorouders

Hielden hun rug stevig vast

Naar de fontein gaan

In hun fustian petticoat

Voor mij, dragers van water

Het kasteel van mijn voorouders

Was omgeven door een bos

Was het eiken of beuken?

Of platanen, ik weet het niet

We hebben ze naar beneden gegooid

Het kasteel is niet langer zichzelf

En zijn schaduwen verlieten hem

Hij brokkelt af, en ik die van hem houd

Zonder haar diadeemtorens

Ik kan er niet meer naar kijken

Het is geen thuis meer

Het is geen huis meer

Dus de herinneringen sterven

Ik moet, voordat ik huil

Beëindig dit nummer