La réponse de l'âne au lion - Anne Sylvestre

Qui parle de mourir et pourquoi cette crainte

Qui vous fait croire, enfin, que je vous frapperai?

En passant par le bois j’entendis votre plainte

Et mon cœur s’en émut car, à vous dire vrai

Je venais simplement, vous sachant bien malade

Proposer mes services à vos derniers instants

Éloigner, si je puis, les ultimes brimades

En les prenant sur moi, comme je fis souvent

Sire, souffrez aussi que je me réjouisse

De vous trouver, ce jour, tellement affaibli

Que je vous puisse enfin, sans craindre vos sévices

Ouvrir un peu mon cœur et parler en ami

Vous m’avez quelquefois malmené, je l’avoue

Mais ne l’avais-je point cherché?

tant il est vrai

Que trop d’humilité, à la longue, nous voue

Au rôle de victime et je ne m’en plaindrai

Je sais qu’on fait de moi un être ridicule

Je n’ai rien d’un guerrier, n'étant pas belliqueux

Mais mon courage à moi, c’est que je ne recule

Jamais;

je suis têtu de l’oreille à la queue

Certes, on n’apprécie pas ma voix dans les chorales

On peut ne pas aimer mon pelage grison

Chatouiller du bâton mon épine dorsale

Contester ma douceur autant que ma raison

Je ne suis pas venu faire un panégyrique

Mes pauvres qualités n’en demandent pas tant

À vos yeux, je le pense, il est assez inique

Que vous dussiez mourir et que je sois vivant

Le fabuliste a pu, je n’en ai point de honte

Vous donner le beau rôle à mes tristes dépens

Je dois dire pourtant, car j’en ai fait le compte

Que mon nom sous sa plume est venu plus souvent

Wie praat er over doodgaan en waarom deze angst?

Wie laat je eindelijk geloven dat ik je zal slaan?

Terwijl ik door het bos liep, hoorde ik je klacht

En mijn hart is ontroerd omdat, om je de waarheid te zeggen

Ik kwam net, wetende dat je erg ziek was

Bied mijn diensten aan op je laatste momenten

Blijf weg, als ik kan, het ultieme pesten

Ze op mezelf nemen, zoals ik vaak deed

Sire, lijd ook dat ik me verheug

Om jou te vinden, deze dag, zo zwak

Dat ik eindelijk kan, zonder bang te zijn voor je misbruik

Open mijn hart een beetje en spreek als een vriend

Je hebt me soms mishandeld, ik geef het toe

Maar had ik er niet naar gezocht?

helemaal waar

Dat te veel nederigheid ons op den duur verdoemt

Naar de rol van slachtoffer en ik zal niet klagen

Ik weet dat ik belachelijk word gemaakt

Ik heb niets van een krijger, niet strijdlustig

Maar mijn moed is dat ik niet terugdeinst

Nooit;

Ik ben koppig van oor tot staart

Zeker, mijn stem wordt niet gewaardeerd in de koren

Misschien vind je mijn gevlekte jas niet leuk

Stok kietel mijn ruggengraat

Daag mijn zoetheid net zo uit als mijn gezond verstand

Ik ben niet gekomen om te loven

Mijn slechte eigenschappen vragen niet zo veel

In jouw ogen, denk ik, is hij behoorlijk onrechtvaardig

Dat jij moet sterven en dat ik leef

De fabulist zou kunnen, ik schaam me niet

Geef je de mooie rol op mijn droevige kosten

Ik moet wel zeggen, want ik heb het geteld

Dat mijn naam onder zijn pen vaker kwam