Elle f'sait la gueule - Anne Sylvestre

Quand elle naquit c'était déjà

Un bébé qui n' rigolait pas

Et quand les autres nourrissons

Poussaient toutes sortes de sons

Elle, elle fronçait les sourcils

Et plissant d’un air indécis

Son nez légué par un aïeul

Elle f’sait la gueule

À l'école elle ne sut jamais

Sourire quand il le fallait

Elle ignorait superbement

Les sanglots, les gémissements

Qui tiennent lieu de contrition

Et quand, en guise de punition

On l’envoyait sous les tilleuls

Elle f’sait la gueule

Amoureuse, elle essaya bien

D’avoir la tête qui convient

Séduire, elle connaissait pas ça

Chez les sœurs on vous l’apprend pas

Et quand frémissant de désir

Elle était prête à défaillir

Éperdue comme un épagneul

Elle f’sait la gueule

Elle eut comme tout un chacun

Des maladies, des coups de chien

Au lieu de pleurer comme un veau

Quand on la coupa en morceaux

Au lieu d’offrir aux visiteurs

Un visage noyé de pleurs

Devant leurs bouquets de glaïeuls

Elle f’sait la gueule

Elle eut aussi, c'était fatal

Des amours qui finissaient mal

Elle tenait enfin l’occasion

De s'épancher dans le giron

D’un psy, d'être blessée, stressée

D'être suicidaire, angoissée

Non, quand elle s’est retrouvée seule

Elle f’sait la gueule

Somme toute, elle aura passé

Sa vie sans larme décoincer

C’est du moins ce qu’on en dira

Et quand son heure sonnera

Malgré les chagrins, les blessures

Et les regrets, soyez-en sûrs

Mal fagotée dans son linceul

Elle f’ra la gueule

Toen ze werd geboren was het al

Een baby die niet lachte

En wanneer de andere baby's

Maakte allerlei geluiden

Zij, zij fronste

En onzeker tuiten

Zijn neus nagelaten door een voorouder

Ze kent de mond

Op school heeft ze het nooit geweten

Glimlach wanneer nodig

Ze was gelukzalig niet op de hoogte

Het snikken, het gekreun

Die de plaats van berouw innemen?

En wanneer, als straf?

Ze stuurden hem onder de lindebomen

Ze kent de mond

Verliefd, ze deed haar best

Om het juiste hoofd te hebben

Verleiden, dat wist ze niet

Bij de zusters wordt het je niet geleerd

En wanneer trillend van verlangen

Ze was klaar om flauw te vallen

Radeloos als een spaniël

Ze kent de mond

Ze had net als iedereen

Ziekten, hondenslagen

In plaats van te huilen als een kalf

Als we het in stukjes snijden

In plaats van bezoekers aan te bieden

Een gezicht verdronken in tranen

Voor hun boeketten gladiolen

Ze kent de mond

Dat had ze ook, het was fataal

Liefdes die slecht eindigden

Ze had eindelijk de kans

Om uit te storten in de schoot

Van een psychiater, van gekwetst zijn, gestrest

Suïcidaal, angstig zijn

Nee, toen ze zichzelf alleen vond

Ze kent de mond

Al met al zal het voorbij zijn

Haar leven zonder tranen zit vast

Of zo zal het worden gezegd

En als zijn tijd komt

Ondanks het verdriet, de wonden

En de spijt, wees er zeker van

Frumpy in haar lijkwade

Ze zal kwaad zijn