Des fleurs pour Gabrielle - Anne Sylvestre

N’en parlez pas

N’y touchez plus

Vous avez fait assez de mal

Il ne sera jamais normal

Que par tristesse l’on se tue

Mais avoir vu tout mélanger

De grosses mains dans votre cœur

Dans votre âme des étrangers

Il y a de quoi prendre peur

Et c'était un amour peut-être

Un amour pourquoi, un amour comment

Un qu’on ne met pas aux fenêtres

Un qui ne ferait pas même un roman

En brandissant votre conscience

Vous avez jugé au nom de quel droit?

Vos poids ne sont dans la balance

Pas toujours les mêmes

On ne sait pourquoi

Monsieur Pognon peut bien demain

S’offrir mademoiselle Machin

Quinze ans, trois mois et quelques jours

On parlera de grand amour

N’en parlez pas

N’y touchez plus

Mais savez-vous de qui je parle?

Il ne sera jamais normal

Qu’on tue et qu’on n’y pense plus

Mais avoir vu tout saccager

Et dans son âme et dans son corps

Mais trouver partout le danger

Il y a de quoi prendre mort

Et c'était un amour peut-être

Un amour printemps, un amour souci

Un qu’on ne met pas aux fenêtres

Un qui pouvait faire du mal à qui?

Si j’avais su, si j’avais su

Que vous vous penchiez au bord de ce trou

D’un coup d’avion serais venue

Pour vous retenir là au bord de vous

Monsieur Pognon ne mourra pas

Mam’zelle Machin, la bague au doigt

Étalera son grand amour

Avec quelques diamants autour

Et le printemps déplie ses feuilles

La liberté nous berce encore

Nous qui sommes toujours dehors

Il se pourrait bien que l’on veuille

Nous couper les ailes aussi

Je vous dédie ces quelques fleurs

J’aurais pu être comme vous

Et tomber dans le même trou

Je vous comprends si bien, ma sœur

Vous restez un de mes soucis

On n’a pas arrêté la meule

Où d’autres se feront broyer

Et vous ne serez pas la seule

Ça ne peut pas vous consoler

praat er niet over

Raak het niet meer aan

Je hebt genoeg kwaad gedaan

Het zal nooit normaal zijn

Dat we uit verdriet zelfmoord plegen

Maar als je het allemaal door elkaar ziet lopen

Grote handen in je hart

In je ziel vreemden

Er is iets om bang voor te zijn

En het was misschien een liefde

Eén liefde waarom, één liefde hoe

Eentje die je niet in de ramen stopt

Een die niet eens een roman zou maken

Je geweten opheffen

U oordeelde in de naam van welk recht?

Je gewichten zijn niet in balans

Niet altijd hetzelfde

We weten niet waarom

Monsieur Pognon misschien morgen

Trakteer uzelf op Mademoiselle Machin

Vijftien jaar, drie maanden en een paar dagen

We zullen het hebben over grote liefde

praat er niet over

Raak het niet meer aan

Maar weet je over wie ik het heb?

Het zal nooit normaal zijn

Dat we doden en er niet meer aan denken

Maar gezien alles geplunderd

En in zijn ziel en in zijn lichaam

Maar vind overal gevaar

Er is genoeg om dood te nemen

En het was misschien een liefde

Een lenteliefde, een zorgenliefde

Eentje die je niet in de ramen stopt

Iemand die wie kan schaden?

Als ik het had geweten, als ik het had geweten

Dat je over de rand van dit gat buigt

Plots zou er een vliegtuig zijn gekomen

Om je daar aan de rand van je te houden

Monsieur Pognon zal niet sterven

Mam'zelle Machin, de ring aan haar vinger

Verspreid zijn grote liefde

Met wat diamanten in de buurt

En de lente ontvouwt zijn bladeren

Vrijheid rockt ons nog steeds

Wij die altijd buiten zijn

We willen misschien

Knip ook onze vleugels

Ik draag deze paar bloemen op aan jou

Ik had net als jij kunnen zijn

En vallen in hetzelfde gat

Ik begrijp je zo goed, mijn zus

Je blijft een van mijn zorgen

We hebben de slijpsteen niet gestopt

Waar anderen zullen worden verpletterd

En je zult niet de enige zijn

Het kan je niet troosten