D'amour tendre - Anne Sylvestre

Deux pigeons s’aimaient d’amour tendre

L’un veut partir, l’autre se plaint

Le premier ne veut rien entendre

Il part mais voici qu’en chemin

Il collectionne les problèmes

Se fait piéger, tremper, manger

Ou peu s’en faut.

Il se fait même

Assommer par un écolier

Lors pour le coup il abandonne

Rentre chez lui;

on le plaint fort

On le console, on le bichonne

Il jure de rester au port

Il jure de rester au port

Vraiment, Monsieur de La Fontaine

Y croyez-vous à ses remords?

Eut-il regretté ses fredaines

S’il n’eut pas côtoyé la mort?

À supposer qu’une amourette

L’eût enflammé, chemin faisant

Il n’eût pas vécu tant d’alertes

N’eût pas senti passer le temps

Et l’autre, là, qui se lamente

Au lieu de profiter du lit

Au lieu de suivre enfin la pente

De la paresse et de l’oubli

De la paresse et de l’oubli

Car enfin, revoyons l’histoire

«L'un d’eux s’ennuyant au logis»

Vous ne m’en ferez pas accroire

Il s’ennuyait, vous l’avez dit

Et plus loin, parlant de son frère

«Je le désennuierai» ah !

ah !

Nous tenons le mot de l’affaire

Il s’ennuyait aussi, voilà !

Voyez encore ces hypocrites

En pleurant se dirent adieu

Quoi d'étonnant à ce qu’ensuite

Son voyage fût malheureux?

Son voyage fût malheureux?

Heureux amants, si d’aventure

Vous sentez la tranquillité

Tomber comme une couverture

Sur vos rêves de volupté

Arrachez-vous, fuyez ensemble

Ou séparés.

Le monde est grand

Que l’impatience vous rassemble

Et que l’amour marche devant

Multipliez les retrouvailles

N’attendez pas pour voyager

Qu’indifférence vous tenaille

Que soit passé le temps d’aimer

Que soit passé le temps d’aimer

Twee duiven hielden van elkaar met tedere liefde

De een wil weg, de ander klaagt

De eerste wil niets horen

Hij vertrekt maar hier is hij onderweg

Hij verzamelt problemen

Wordt gevangen, ondergedompeld, opgegeten

Of er dichtbij.

Het gebeurt zelfs

Geslagen door een schooljongen

Dus voor een keer geeft hij het op

Komt thuis;

we hebben hardop medelijden met hem

We troosten hem, we verwennen hem

Hij zweert in de haven te blijven

Hij zweert in de haven te blijven

Echt, mijnheer de La Fontaine

Geloof je zijn berouw?

Had hij spijt gehad van zijn grappen?

Als hij niet dicht bij de dood was geweest?

Ervan uitgaande dat een liefdesaffaire

Zou hem onderweg in brand hebben gestoken

Hij zou niet zoveel waarschuwingen hebben gehad

Zou de tijd niet hebben gevoeld

En de andere, daar, die klaagt

In plaats van te genieten van het bed

In plaats van eindelijk de helling te volgen

Van luiheid en vergetelheid

Van luiheid en vergetelheid

Want laten we tot slot het verhaal nog eens bekijken

"Een van hen verveelt zich thuis"

Je zult me ​​niet laten geloven

Hij verveelde zich, zei je

En verder, over zijn broer gesproken

"Ik zal hem irriteren" ah!

Ah!

We houden het woord van de zaak

Hij verveelde zich ook, that's it!

Zie die hypocrieten weer

Huilend afscheid genomen

Geen wonder dan

Zijn reis was ongelukkig?

Zijn reis was ongelukkig?

Gelukkige geliefden, als het toeval is

Je voelt de rust

vallen als een deken

Op je dromen van plezier

Scheur jezelf weg, ren samen weg

Of gescheiden.

De wereld is groot

Moge ongeduld jullie samenbrengen

En laat de liefde voorop lopen

Reünies vermenigvuldigen

Wacht niet om te reizen

Die onverschilligheid kwelt je

Dat de tijd om lief te hebben voorbij is

Dat de tijd om lief te hebben voorbij is