Соловки - Андрей Макаревич

От суеты два шага до тоски.

И, видит Бог, я выдержать не смог,

И сам себя сослал на Соловки

На небольшой, но ощутимый срок.

Вдаль уплывал Архангельский причал

И ночь была, как белый день, бела.

А я скиты себе воображал,

И даже слышал их колокола.

Но утро было выше всяких грез

И весь корабль смотрел, открывши рты,

Как монастырь неумолимо рос,

Как город, — прямо из воды.

И в этот самый миг я понял вдруг,

Что можно брать любые рубежи,

Но вечным остается дело рук

Лишь только, если верой одержим.

Пять дней средь елей, камня и воды

Ничем не скован, не обременен

Ходил, и всюду находил следы

Двух ипостасей века, двух времен.

Вокруг башен пролегал глубокий ров,

Но ров — уже не ров, а так, овраг.

И спорит сообразность куполов

С несообразным здесь «шестой барак»…

А в тысяча тридцать сумрачном году,

Попав в сии священные места,

Какой-то зек соорудил звезду

На месте православного креста.

Как он забрался — знает только Бог, —

Погнал ли страх, не подвела рука,

Но он залез — ему скостили срок,

А нам осталась память на века.

Да будет так — пусть Соловки хранят

Студеный ветер тех недавних лет.

И в Божьем храме против царских врат

Пусть проступает надпись «Лазарет».

Я слышал, — реставраторы грозят

Весь этот остров превратить в музей.

Я вот боюсь, — они не сообразят

Какой из двух музеев нам важней.

Er zijn twee stappen van ijdelheid naar melancholie.

En, God weet, ik kon het niet uitstaan,

En hij verbannen zichzelf naar Solovki

Voor een korte maar tastbare periode.

Archangelsk pier dreef weg

En de nacht was als een witte dag, wit.

En ik stelde me sketes voor

En hoorde zelfs hun klokken.

Maar de ochtend was voorbij dromen

En het hele schip keek met open mond toe,

Toen het klooster onverbiddelijk groeide,

Als een stad, recht uit het water.

En op datzelfde moment realiseerde ik me ineens:

Dat je alle grenzen kunt nemen,

Maar het werk van handen blijft eeuwig

Alleen als je geobsedeerd bent door geloof.

Vijf dagen tussen sparren, steen en water

Door niets gebonden, niet belast

Overal gelopen en voetafdrukken gevonden

Twee hypostasen van de eeuw, twee keer.

Er was een diepe gracht om de torens,

Maar de gracht is niet langer een gracht, maar een ravijn.

En pleit voor de conformiteit van koepels

Met de "zesde hut" hier, die inconsistent is ...

En in duizend en dertig sombere jaren,

Eenmaal op deze heilige plaatsen,

Sommige veroordeelden hebben een ster gebouwd

In plaats van het orthodoxe kruis.

Hoe hij klom - alleen God weet -

Verdreef de angst, faalde de hand,

Maar hij stapte in - ze sneden zijn termijn af,

En we hebben een geheugen voor eeuwen.

Het zij zo - laat de Solovki houden

De ijzige wind van de afgelopen jaren.

En in Gods tempel tegen de koninklijke poorten

Laat het opschrift "Infirmary" verschijnen.

Ik hoorde dat de restaurateurs dreigen

Verander dit hele eiland in een museum.

Ik ben bang - ze zullen het niet beseffen

Welke van de twee musea is voor ons belangrijker.