Посвящение корове - Андрей Макаревич

И поля зовут, но бежать не стоило

Все равно найдут — за рога и в стойло

Ежели с детских лет коровьи души

Лечит старый дед кнутом пастушьим

Ежели веру в чудо у ней убили,

Ежели было худо и не любили,

Ежели даже кто-то холит и нежит,

Так это только тот, кто потом зарежет.

Я ее ласкал и кормил шоколадкой,

А себя терзал ужасной загадкой,

Что вот она моргает и не понимает,

Что взгляд ее мне что-то напоминает.

En de velden roepen, maar het was het niet waard om te rennen

Ze zullen het hoe dan ook vinden - bij de horens en in de stal

Als koezielen uit de kindertijd

Geneest een oude grootvader met een herderszweep

Als haar geloof in een wonder werd gedood,

Als het slecht was en niet liefhad,

Zelfs als iemand om je geeft en ondood is,

Het is dus alleen degene die dan slacht.

Ik streelde haar en voerde haar chocolade,

En hij kwelde zichzelf met een verschrikkelijk raadsel,

Wat knippert ze en begrijpt ze het niet,

Dat haar blik me ergens aan doet denken.