Песня Нестора - Андрей Макаревич

Велели пасть в ноги к учителям

И не смешить белый свет,

Но этот Храм я придумал сам

И больше такого нет.

Твердили очи воздев к небесам,

Что, мол, не пришла пора,

Но этот Храм я построил сам

При помощи топора.

Шипели вслед, что мол проку нет

От этих блажный идей.

Но все равно Храм увидел свет

Без помощи их гвоздей.

Положен на маковку уставной

Резной золоченый крест.

А мой осиновый, мой простой,

Но родом из этих мест.

Я крест поставил и ждать не стал

Знаменье священных крыл,

Я просто стружку с пола убрал

И настеж врата открыл.

Семь лет прошло словно семь минут,

Затих бесполезный спор.

Но нет, затаились, только и ждут,

Что брошу в воду топор.

Глядят и не верят своим глазам —

Никак не пробьет мой час.

А значит Храм построил сам,

Дай бог, не в последний раз.

Дай бог, не в последний раз.

Ze bevalen om aan de voeten van de leraren te vallen

En meng het witte licht niet,

Maar ik heb deze tempel zelf uitgevonden

En meer is er niet.

Ze hielden hun ogen naar de hemel gericht,

Dat, zeggen ze, de tijd is nog niet gekomen,

Maar ik heb deze tempel zelf gebouwd

Met een bijl.

Ze sisten daarna zeiden ze dat het geen zin heeft

Van deze gezegende ideeën.

Maar toch zag de Tempel het licht

Zonder de hulp van hun nagels.

Gelegd bovenop de wettelijke

Gesneden verguld kruis.

En mijn esp, mijn eenvoudige,

Maar kom uit deze plaatsen.

Ik zette een kruis op en wachtte niet

Teken van heilige vleugels

Ik heb net de spaanders van de vloer verwijderd

En wijd open de poorten.

Zeven jaar gingen voorbij als zeven minuten

Het nutteloze argument is voorbij.

Maar nee, ze verstopten zich, gewoon wachten,

Dat ik een bijl in het water gooi.

Ze kijken en geloven hun ogen niet -

Mijn uur zal nooit slaan.

Dit betekent dat de tempel door hemzelf is gebouwd,

God verhoede, niet de laatste keer.

God verhoede, niet de laatste keer.