Каменного Сердца Кровь - Alkonost

Остывает земля опалённая в сечах,

Да стирают ветра имена стародавних былин.

Остаются лишь сны, что тревожат рассвет узоречьем,

Вещим словом, звёздным дыханьем ночным.

И потоптаны травы всех путей проторённых,

Безоглядным огнём, да пыланьем сердец,

Но вот ломаны стебли от земли отрывая,

Тянут стрелы свои прямо к солнцу наверх.

Оглянись — что осталось средь пепла,

Тем, которым свой след ты устлал?

Лишь с угасшей лучиной омертвевшие окна,

Да очаг, что пристанищем прошлого стал.

Рвалось сердце к неизведанным далям просторов,

Дивом грёз сплетались дороги мечты,

Нынче камнем в груди, да потерянным взором

Ты встречаешь своё окончанье пути…

И холодным ручьём первоталых забвений,

Соскользнёт по мечу уж остывшая кровь…

Пусть наполнятся очи слезами росы откровений,

Пусть молчит лишь каменно сердце твоё!

De in delen verschroeide aarde koelt af,

Moge de wind de namen van oude heldendichten uitwissen.

Alleen dromen blijven over die de dageraad verstoren met een patroon,

Met een profetisch woord, sterrenhemel 's nachts.

En het gras van alle gebaande paden wordt vertrapt,

Met roekeloos vuur, ja met het branden van harten,

Maar gebroken stengels uit de grond scheuren,

Ze trekken hun pijlen recht omhoog naar de zon.

Kijk om je heen - wat er nog over is tussen de as,

Die waarmee je je spoor hebt afgelegd?

Alleen gedoofde ramen met een gedoofde fakkel,

Ja, de haard die een toevluchtsoord van het verleden is geworden.

Het hart werd verscheurd naar de onbekende vlakten,

Diva's van dromen verweven de wegen van dromen,

Nu een steen in de borst, maar met een verloren blik

Je ontmoet je einde van de weg...

En een koude stroom van oorspronkelijke vergetelheid,

Gekoeld bloed zal door het zwaard glippen...

Laat de ogen gevuld zijn met tranen van de dauw van openbaringen,

Laat alleen je stenen hart stil zijn!