Do You Know My Name? / What Has Happened While We Slept? - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

We have revived the water… or perhaps it simply woke up on its own.

Anticipating… it is murmuring now along its acient bed.

Where is the stone… the tower… that worships… and reveres us?

No such a stone is here, I swear… well feeling that there should be On hottest rods we’re shooting through the night along a private garden-way…

though we no longer have any business being here

On the left-hand side the greenhouse of a market garden…

what fragile shoots are being sheltered there?!

Merry Rock, dressed in the midnight gown of tears,

he is sitting on the floor and cries

his eyes are gazing at the western sky…

Oh everything seems lost to him

Tapping his shoulder gently,

my desire hardly concealed:

You’ve done alot already, and much more you will achieve!

Sweet syrup consolation is dripping from my mouth…

Can I, myself, believe this soldemn vow?

I shattered all the mirrors fearfully hoping

that they won’t be able to remember my face.

Darkest of all lights

most greedy to embrace

surrounded by demons

or breathing in life…

Between the tides the time seems endlessly

the force of habit or whatever

pulled me back into a well-known pain.

What uses the knowledge of my progression

when the old world is gone

without a new in sight, with my new found life

I am homeless again…

We hebben het water nieuw leven ingeblazen... of misschien is het gewoon uit zichzelf wakker geworden.

Anticiperend... het mompelt nu langs zijn oude bed.

Waar is de steen... de toren... die ons aanbidt... en vereert?

Zo'n steen is hier niet, ik zweer het ... goed gevoel dat er op de heetste hengels moeten zijn die we door de nacht schieten langs een privétuinweg ...

hoewel we hier geen zaken meer hebben

Aan de linkerkant de kas van een moestuin…

wat voor fragiele scheuten worden daar beschut?!

Merry Rock, gekleed in de middernachtjurk van tranen,

hij zit op de grond en huilt

zijn ogen staren naar de westelijke hemel...

Oh alles lijkt hem verloren

Zachtjes op zijn schouder tikkend,

mijn verlangen nauwelijks verborgen:

Je hebt al veel gedaan en je zult nog veel meer bereiken!

Zoete siroop-troost druipt uit mijn mond...

Kan ik zelf deze gelofte geloven?

Ik verbrijzelde alle spiegels angstig hopend

dat ze mijn gezicht niet kunnen onthouden.

Het donkerste van alle lichten

meest hebzuchtig om te omarmen

omringd door demonen

of ademen in het leven...

Tussen de getijden lijkt de tijd eindeloos

de kracht van gewoonte of wat dan ook

trok me terug in een bekende pijn.

Wat gebruikt de kennis van mijn voortgang?

als de oude wereld weg is

zonder een nieuw in zicht, met mijn nieuw gevonden leven

Ik ben weer dakloos...