Mara - Victor Heredia, Joan Manuel Serrat

Ya sabemos donde están las cosas muertas,

con rostros de asesinos que regresan

a explicarnos que jamás hicieron nada,

no sé bien dónde poner tanta tristeza.

Hoy tratemos de olvidar tanta mentira,

no quiero darte un beso con tal pena

que presienta otra vez estas heridas,

destilando su dolor de cosas viejas.

Mara, Mara, Mara,

déjame sentarme aquí

a pensar tan sólo en vos

a mirar en tus ojos estrellas

más grandes que el sol.

Al final la vida tiene esa costumbre

de mezclar su cubilete de tal forma,

que no hay quien pueda llegar hasta la cumbre

sin sufrir estrictamente algunas normas.

Hoy sé bien adonde están las cosas muertas,

no me vengan con oscuras bendiciones,

sólo quiero un tibio beso de la vida

sin recuerdo de torturas y dictadores.

We weten al waar de dode dingen zijn,

met gezichten van moordenaars die terugkeren

om ons uit te leggen dat ze nooit iets hebben gedaan,

Ik weet niet waar ik zoveel verdriet moet plaatsen.

Laten we vandaag proberen zoveel leugens te vergeten,

Ik wil je geen kus geven met zo'n verdriet

die deze wonden weer voelt,

zijn pijn destilleren uit oude dingen.

Maria, Maria, Maria,

laat me hier zitten

om alleen aan jou te denken

om in je ogen te kijken sterren

groter dan de zon.

Aan het einde heeft het leven die gewoonte

om zijn beker zo te mengen,

dat er niemand is die de top kan bereiken

zonder zich strikt aan bepaalde regels te houden.

Vandaag weet ik goed waar de dode dingen zijn,

kom niet tot mij met duistere zegeningen,

Ik wil gewoon een warme kus van het leven

zonder herinnering aan martelingen en dictators.