El Titiritero - Joan Manuel Serrat

de aldea en aldea, el viento lo lleva siguiendo el sendero, su patria es el

mundo, como un vagabundo va el titiritero.

viene de muy lejos, cruzando los viejos caminos de piedra, es de aquella raza,

que de plaza en plaza, nos canta su pena alehop.

titiritero alehop de feria en feria, siempre risueño, canta sus sueños y sus

miserias.

vacia su alforga de sueños que forga en su andar tan largo, nos baja una

estrella que borra la huella de un recuerdo amargo.

canta su romanza al son de una danza ibrida y extraña, para que el aldeano le

llene la mano con lo poco que haya alehop.

titiritero alehop de feria en feria, siempre risueño canta sus sueños y sus

miserias.

y al caer la noche en el viejo coche guardara los chismes y tal como vino sigue

su camino solitario y triste.

y quiza mañana por esa ventana que muestra el sendero nos llegue su queja

mientras que se aleja el titiritero.

(Gracias a pablo por esta letra)

Van dorp tot dorp, de wind voert hem langs het pad, zijn thuisland is de

wereld, als een zwerver gaat de poppenspeler.

hij komt van ver, steekt de oude stenen paden over, hij is van dat ras,

dat van vierkant tot vierkant, ons zijn verdriet alehop zingt.

alehop poppenspeler van kermis tot kermis, altijd glimlachend, zingt zijn dromen en zijn

ellende.

hij leegt zijn zadeltas van dromen die hij smeedt tijdens zijn lange wandeling, hij laat een

ster die het spoor van een bittere herinnering uitwist.

zingt zijn ballade op het geluid van een vreemde en hybride dans, zodat de dorpeling

vul je hand met het weinige dat er is alehop.

alehop poppenspeler van kermis tot kermis, altijd glimlachend zingt zijn dromen en zijn

ellende.

en als de nacht valt in de oude auto, zal hij de roddels wegdoen en zoals het kwam, gaat hij verder

zijn eenzame en droevige manier.

en misschien morgen door dat raam dat de weg aangeeft zullen we je klacht krijgen

terwijl de poppenspeler wegloopt.

(Met dank aan Pablo voor deze teksten)