Del Pasado Efímero - Joan Manuel Serrat

Este hombre del casino provinciano

que vió a Carancha recibir un día,

tiene mustia la piel, el pelo cano

ojos velados por melancolía

bajo el bigote gris, labios de hastío,

y una triste expresión que no es tristeza,

sino algo más y menos: el vacío

del mundo en la orquendad de su cabeza.

Aún luce de corintio terciopelo

chaqueta y pantalón abotinado,

y un cordobés color de caramelo

pulido y torneado.

Tres veces heredó y tres ha perdido

al monte su caudal;

dos ha enviudado.

Sólo se anima ante el azar prohibido

sobre el verde tapete reclinado,

o al evocar la tarde de un torero

la suerte de un tahúr o si alguien cuenta

la hazaña de un gallardo bandolero,

o la proeza de un matón, sangrienta.

Bosteza de políticas banales

dicterios al gobierno reaccionario

y augura que vendrán los liberales

cual torna la cigüeña al campanario.

Un poco labrador, de cielo aguarda

y al cielo teme;

alguna vez suspira

pensando en su olivar, al cielo mira

con ojos inquietos si la lluvia tarda.

Lo demás, taciturno, hipocondríaco

prisionero de la Arcadia del presente

le aburre;

sólo el humo del tabaco

simula algunas sombras en su frente.

Este hombre no es de ayer, ni es de mañana

sino de nunca;

de la cepa hispana.

No es el fruto maduro, ni podrido,

es una fruta vana

de aquella España que pasó y no ha sido

esa que hoy tiene la cabeza cana.

Deze land casino man

die Carancha op een dag zag ontvangen,

zijn huid is verdord, zijn haar grijs

ogen gesluierd door melancholie

onder de grijze snor, lippen van verveling,

en een droevige uitdrukking die geen droefheid is,

maar iets meer en minder: de leegte

van de wereld in de baan van zijn hoofd.

Het ziet er nog steeds Corinthisch fluweel uit

jas en broek met knopen,

en een karamelkleurige cordovan

gepolijst en gedraaid.

Drie keer heeft hij geërfd en drie keer heeft hij verloren

naar de berg zijn stroom;

twee zijn weduwe geworden.

Het wordt alleen geanimeerd door een verboden toeval

liggend op het groene tapijt,

of door de middag van een stierenvechter op te roepen

het geluk van een gokker of als iemand het vertelt

de prestatie van een dappere bandiet,

of de prestatie van een misdadiger, verdomd.

Geeuwen van banale politiek

dicteert aan de reactionaire regering

en voorspelt dat de liberalen zullen komen

die de ooievaar terugbrengt naar de klokkentoren.

Een kleine boer, uit de hemel wacht op je

en hij vreest de hemel;

ooit zuchten

denkend aan zijn olijfgaard, kijkt hij naar de lucht

met rusteloze ogen als de regen aanhoudt.

De rest, zwijgzaam, hypochonder

gevangene van het huidige arcadië

het verveelt hem;

gewoon tabaksrook

simuleert enkele schaduwen op zijn voorhoofd.

Deze man is niet van gisteren en ook niet van morgen

maar van nooit;

van de Spaanse stam.

Het is niet de rijpe vrucht, noch rot,

het is een ijdele vrucht

van dat Spanje dat voorbij is gegaan en niet is geweest

degene die vandaag grijs haar heeft.